(و قال عليه السلام: اوصيكم بخمس) فرمود آن حضرت كه وصيت مى كنم شما را به پنج كلمه حكمت آثار (لو ضربتم اليها) كه اگر بزنيد به سوى طلب آن گفتار (اباط الابل) بغلهاى شتران را يعنى اگر سوار شويد به سرعت هرچه تمام تر شتران را روان سازيد در اسفار به واسطه رسيدن به اين كلمات با بركات اين است: (لا يرجون احد منكم الا بربه و لا يخافن الا ذنبه) بايد كه اميدوار نباشد يكى از شما مگر از پروردگار خود و نترسد مگر از گناه و كردار خود زيرا كه مرجوى غير او در طلب در معرض زوال و فنا است و به فناى آن مرجو فانى مى شود در جايى كه متعلق است به او (و لا يستحيين احد) و شرم نكند هيچ يك (اذا سئل عما لا يعلم) چون پرسيده شود از چيزى كه نداند (ان يقول لا اعلم) از آنكه گويد كه نمى دانم و آن را عيب خود نداند چه در حديث آمده كه (هركه فتوا دهد به غير علم داشتن به احكام دين، لعنت كنند بر او ملائكه آسمان و زمين) (و لا يستحيين احد) و حيا نكند هيچ كس و شرم ننمايد (اذا لم يعلم الشى ء) چون نداند چيزى را (ان يتعلمه) از آنكه بياموزد آن را و خود را دانا كند به آن زيرا كه علم شفاى مرض جهل است و طلب شفا حسن است از پير و جوان.آورده اند كه يكى تعليم مى گرفت در اوان بزرگسالى.شخصى گفت: تو را شرم نمى آيد در اين سن تعليم گرفتن؟ گفت كه هرگاه مرا شرم نيامد از جهل در بزرگسالى و بد حالى، چگونه شرم مى آيد مرا بر كبر سن، تعليم گرفتن آن (و عليكم بالصبر) و ديگر وصيت مى كنم شما را به شكيبايى نمودن در طاعت يزدان و اجتناب از عصيان (فان الصبر من الايمان) پس به درستى كه صبر، از ايمان (كالراس من الجسد) همچه سراست از بدن (و لا خير فى جسد لا راس معه) هيچ خيرى نيست در بدنى كه نباشد سر با آن (و لا فى ايمان لا صبر معه) و نه در ايمانى كه نباشد صبر و شكيبايى با آن و از اينجا است كه گفته اند: هركه را صبر نيست، ايمان نيست.
لطفا منتظر باشید ...
