لطفا منتظر باشید ...
حکمت 091
(و سئل عليه السلام) و سوال كرده شد آن حضرت عليه الصلوه و التحيه (عن الخير ما هو) از خير كه چيست آن و چه چيز است (فقال) پس فرمود كه: (ليس الخير ان يكثر مالك) نيست خير، آنكه بسيار شود مال تو (و ولدك) و فرزندان تو (و لكن الخير ان يكثر عمك) و لكن خير آن است كه بسيار گردد دانش و علم تو (و ان يعظم حلمك) و بزرگ شود و بسيار گردد حلم و بردبارى تو (و ان تباهى الناس) و آنكه فخر كنى و نازش نمايى با مردم روزگار (بعباده ربك) به پرستش پروردگار خود زيرا كه فخر حقيقى در پرستش خداى تعالى و فرمانبردارى حق جل و علا است و اعتقاد كردن اصول دين در نفس خود نه بر طريقه عجب و سمعه و ريا (فان احسنت) پس اگر نيكويى كنى در احوال و اقوال (حمدت الله) حمد گويى و ستايش نمايى خداى را (و ان اسات) و اگر بدى كنى و مرتكب عصيان شوى (استغفرت الله) آمرزش خواهى از حضرت بارى تعالى (و لا خير فى الدنيا) و هيچ خيرى نيست در دنيا (الا لرجلين) مگر مر دو مرد را (رجل اذنب ذنوبا) مردى كه گناهى كرد گناهى چند (فهو يتداركها بالتوبه) پس تلافى نمود آن را به توبه و بازگشت به خداوند (و رجل يسارع فى الخيرات) و مردى كه بشتافت در خيرات و مبرات و پيشى گرفت در حسنات (و لا يقل عمل مع التقوى) و اندك نيست هيچ عملى و كردارى با تقوا و پرهيزگارى (و كيف يقل) و چگونه اندك باشد (ما يتقبل) چيزى كه مقبول افتد نزد حضرت بارى چه افعال مقبوله مترتب مى شود بر او ثواب و حاصل مى شود رضاى رب الارباب و بدانكه مرضى اعم است از مقبول.زيرا كه خداى تعالى راضى است به عدل و احسان مومن و كافر اما قبول نمى كند آن را الا از مومن.پس مقبول از افعال آن است كه فاعل او مستحق ثواب باشد و مرضى اعم.فلهذا آن حضرت صلوات الله عليه ايثار لفظ (يتقبل) نمود بر (يرضى)
