حکمت 102 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 102

(و قال عليه السلام ان الله افترض عليكم) به درستى كه خداى تعالى فرض گردانيد بر شما (فرائض) فريضه اى چند را كه آن اصول خمسه است و فروع واجبه (فلا تضيعوها) پس ضايع مسازيد آن را به ترك ادا يا اتيان به آن از جهت سمعه و ريا (و حد لكم حدودا) و تعيين فرمود براى شما حدها از احكام شرعيات (فلا تعتدوها) پس درنگذريد از آن حدود زيرا كه موجب بليات است و عقابات (و نهاكم عن اشياء) و بازداشت شما را از چيزى چند و بيان ننمود آنها را (و لم يدعها نسيانا) و ترك نفرمود آنها را از روى فراموشى بلكه عدم تعيين و تبيين و تعليم آن موجب حكمت بود و محض مصلحت (فلا تتكلفوها) پس رنج مكشيد در تعلم آن مثل بحث از كنه واجب و بحث از قضا و قدر و تحقيق نمودن حقيقت روح و غير ذلك

حکمت 103

(و قال عليه السلام: لا يترك الناس شيئا من امر دينهم) ترك نمى كنند مردمان چيزى را از كار دين خودشان (لاستصلاح دنياهم) براى طلب صلاح دنياى خود (لا فتح الله عليهم) مگر كه مى گشايد خداى تعالى بر ايشان (ما هو اضر منه) چيزى را كه ضرر رساننده تر بود از آن زيرا كه تخفيف در طاعت و تاخير در عبادت به جهت اصلاح كار دنياى پرمشقت مثل تجارت بر تقدير عدم حاجت حرص است به دنيا و بازماندن از آخرت و مقرر است كه آخرت را به دنيا بدل كردن امرى است صعب تر و ضررناكتر

حکمت 104

(و قال عليه السلام: رب عالم قد قتله جهله) بسا دانايى كه كشت او را نادانى او (و علمه معه لا ينفعه) و علم او كه با او بود نفع نرسانيد او را همچو كسى كه علمى را آموزد كه محتاج اليه نباشد چون علم سحر و حساب و نجوم و هيات و علم نسب و غيرذلك و به واسطه اشتغال او به آن، از علم دين بازمانده.

پس اينچنين عالمى كه جاهل باشد از احكام اسلام، كشنده است او را جهل او و هلاك كننده او است در آخرت.

زيرا كه او را در زمره جاهلان حشر كنند با چندين عقوبات و آلام.

نعوذ بالله