(و قال عليه السلام: ان لله ملكا) به درستى كه مر خدا را است فرشته اى (ينادى فى كل يوم) كه ندا مى كند در هر روزى از روزهاى دنيا (لدوا للموت) كه بزائيد از براى مردن (و اجمعوا للفناء) و جمع كنيد اسباب و اموال دنيا را از براى فانى شدن (و ابنوا للخراب) و بنا كنيد از براى خراب گشتن اين اشارت است به غايت دنيا و عاقبت آن، يعنى عاقبت زاييدن و جمع كردن و بنا نهادن موت است و فنا و خراب شدن و از اين كلام عالى مقام ماخوذ است اينكه: قليل عمرنا فى دار دنيا و مرجعنا الى بيت التراب له ملك ينادى كل يوم لدو للموت و ابنو للخراب
حکمت 128
(و قال عليه اسلام: الدنيا دار ممر لا دار مقر) دنيا سراى گذشتنگاه است يعنى دنيا جايى است كه از آن عبور بايد كردن و به سراى آخرت رسيدن نه جاى مكث نمودن و هميشه ايستادن (و الناس فيه رجلان) و مردمان در دنيا دو صنف مردمند كه رو به شقاوت و سعادت آورده اند.اول: (رجل باع نفسه) مردى است كه فروخت نفس خود را به متاع دنيا (فاوبقها) پس هلاك كرد نفس خود را در عقبى (و رجل ابتاع نفسه) و دوم: مردى است كه خريد نفس خود را به زهد و تقوا در دنيا و به انفاق در راه خدا (فاعنفها) پس آزاد كرد نفس خود را از عذاب روز جزا
لطفا منتظر باشید ...
