لطفا منتظر باشید ...
حکمت 129
(و قال عليه السلام: لا يكون الصديق صديقا) نمى باشد دوست، دوست حقيقى (حتى يحفظ اخاه) تا آنكه نگهدارد كسى را كه برادر او است (فى ثلث) در سه وقت از اوقات (فى نكبته) اول در حال شدت و محنت او و عدم انجاح حوائج كه از او جدايى ننمايد و بى وفايى نكند (و غيبته) و دوم در حال غايب بودن كه حفظالغيب او را مرعى دارد و زبان از غيبت او مسدود نمايد (و وفاته) و سوم در وقت وفات او كه ايستادگى نمايد به حقوق واجبه و فراموش نكند او را به دعا و استغفارحکمت 130
(و قال عليه السلام: من اعطى اربعا) كسى را كه دادند چهار چيز (لم يحرم اربعا) محروم نشد از چهار چيز (من اعطى الدعاء) كسى كه داده شد دعا و موفق شد به آن (لم يحرم الاجابه) محروم نشد از روا كردن و مستجاب شدن آن (و من اعطى التوبه) و كسى كه داده شد توبه و انابتى به اخلاص (لم يحرم القبول) محروم نشد از قبول توبه و دخول او در زمره خواص (و من اعطى الاستغفار) و كسى كه داده شد استغفار و آمرزش خواستن در، گاه و بيگاه (لم يحرم المغفره) محروم نشد از آمرزيدن گناه (و من اعطى الشكر) و كسى كه داده شد شكر نعمتهاى فراوان (لم يحرم الزياده) محروم نشد از زياده كردن بر آن (و تصيدق ذلك) و مصدق آنچه گفته شد از اين مذكورات، واقع است (فى قول الله سبحانه) در گفتار حق سبحانه و تعالى (قال الله تعالى فى الدعاء) فرموده است او سبحانه و تعالى در دعا در كتاب بزرگوار خود كه (ادعونى استجب لكم) بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را (و قال فى الاستغفار) و فرموده است در حق استغفار (و من يعمل سوء) هر كه بكند بدى را كه از آن ضرر به غير رسد (او يظلم نفسه) يا ظلم كند بر نفس خود (ثم يستغفر الله) پس از آن آمرزش خواهد از خداى تعالى (يجد الله غفورا رحيما) يابد خدا را آمرزنده گناهان او و مهربان بر او به فضل خود (و قال فى الشكر) و فرموده است در امر شكر (لئن شكرتم لازيدنكم) اگر شكر كنيد هر آينه زياد كنم براى شما نعمت بيكران را (و قال فى التوبه) و فرموده است در شان توبه (انما التوبه على الله) به درستى كه قبول توبه بر خداى تعالى كه بطريق وعده اى كه خلف متصور نيست (للذين يعملون السوء بجهاله) مر كسى را است كه بدى مى كنند بدى را به نادانى به عقوبت آن (ثم يتوبون من قريب) پس از آن توبه مى كنند از نزديكى كه پيش از حضور موت است (فاولئك) پس آن جماعت كه مدد توبه يافتند، بعد از گناه توبه كردند (يتوب الله عليهم) توبه مى پذيرد خداى تعالى بر ايشان (و كان الله) و هست حق تعالى (عليما حكيما) دانا به توبه تائبان، حكم كننده به آنكه تائب را عقوبت نباشد
