حکمت 234
(و قال عليه السلام: اتق الله بعض التقى) بپرهيز از خداى تعالى به بعضى تقوا (و ان قل) و اگر چه اندك باشد زيرا كه ترك زاد و تقوا بالكليه موجب هلاكت دائمى است و عقوبت نامتناهى در آن سفر پرخطر (و اجعل بينك و بين الله سترا) و بگردان ميان خود و ميان خدا پرده اى كه آن حفظ حدودالله است (و ان رق) و اگر چه باشد آن پرده رقيق و تنگ شايد كه به مدد توفيق نيفتى در هاويه عقبى
حکمت 235
(و قال عليه السلام: اذا ازدحم الجواب) هرگاه كه انبوه شود و بسيار گردد جواب در مساله واحد (خفى الصواب) پنهان گردد صواب آن و ممتاز نگردد حقيقت آن از خطا، به جهت كثرت اجوبه و اختلاط ان.
و اكثر اين در مسائل اجتهاديه واقع مى شود
حکمت 236
(و قال عليه السلام: ان لله تبارك و تعالى) به درستى كه مر خداوند را كه بسيار خير است و بلند مرتبه (فى كل نعمه حقا) در هر نعمتى حقى است كه آن شكر آن نعمت است (فمن اداه) پس هر كه ادا كرد و رسانيد به او حق او را (زاده منها) زياده ساخت براى او از آن نعمت.
كقوله تعالى (لئن شكرتم لازيدنكم) (و من قصر عنه) و هر كه تقصير كرد از شكرگزارى آن (خاطر) در خطر و مشقت افكند خود را