(و قال عليه السلام: الوفاء لاهل الغدر غدر عند الله تعالى) وفا كردن به اهل بى وفايى، بى وفايى است نزد حضرت بارى تعالى زيرا كه وضع چيزى است در غير موضع آن (و الغدر باهل الغدر وفاء عند الله) و بى وفايى به اهل بى وفايى، وفا است نزد حق تعالى زيرا كه وضع شى ء است در موقع آن كقوله تعالى (و اما تخافن من قوم خيانه فانبذ اليهم على سوآء) و در روايت واقع شده كه اين آيه نازل شد در يهود بنى قيقاع كه ميان ايشان و ميان پيغمبر آخرالزمان صلوات الله عليه عهدى بود و ايشان عزم كردند بر نقض آن.حق سبحانه اخبار نمود پيغمبر خود را به آن و امر فرمود او را به محاربه ايشان به جهت مجازات نقض عهد ايشان، پس از اينجا نيز معلوم شد وفا نمودن با اهل غدر، غدر است به عهد خدا، و غدر با ايشان در حين غدر ايشان وفا است به عهد خدا نيكويى با بدان كردن چنان است كه بد كردن به جاى نيك مردان
حکمت 252
(و قال عليه السلام: كم من مستدرج بالاحسان) بسا كه استدراج كرده شده است به نيكويى كردن خدا و رسانيدن نعمت خود را (اليه و مغرور بالستر عليه) به سوى او و بسا فريب خورده به پوشيدن پرده بر گناه (و مفتون) و بسا امتحان كرده شده (بحسن القول فيه و ما ابتلى الله) به نيكويى گفتار مردمان در حق او و امتحان نكرد خداى سبحانه (احدا بمثل الاملاء له) هيچ كس را مانند مهلت دادن او را در معصيت (قال الرضى) سيد رضى الدين رضى الله عنه مى فرمايد كه: (و قد مضى) و به تحقيق كه گذشت (هذا الكلام فيما تقدم) اين كلام در آنچه در پيش از اين مذكور شد (الا ان فيه هيهنا زياده مفيده) مگر آن است كه در او است اينجا زيادتى فايده دهنده
لطفا منتظر باشید ...
