لطفا منتظر باشید ...
حکمت 319
(و قال عليه السلام: ما ظفر من ظفر الاثم به) فيروى نيافت آن ستمكار گمراه كه فيروزى يافت معصيت خدا به سبب او و از مكمن عدم به صحراى وجود آمد زيرا كه او مقهور درگاه الهى شد.
(و قال عليه السلام: الغالب بالشر مغلوب) غالب شونده به بدى مغلوب و منكوب است چه او مغلوب نفس و هوى است كه بدترين دشمنند او را.
و چگونه مظفر باشد كسى كه در چنگ دشمنى باشد كه بدترين اعدا است؟
حکمت 320
(و قال عليه السلام: ان الله تعالى فرض) به درستى كه خداى تعالى فرض گردانيد (فى اموال الاغنياء) در مال هاى توانگران (اقوات الفقراء) قوتها و روزى هاى فقيران را كه آن زكات اموال ايشان است (فما جاع فقير) پس گرسنه نشد هيچ فقيرى مضطر (لا بما منع غنى) مگر به سبب آنكه منع كرد او را توانگرى (و الله تعالى جده سائلهم عن ذلك) و خداى تعالى سوال كننده ايشان است از آن منع در روز محشر.
حکمت 321
(و قال عليه السلام: الاستغناء عن العذر) بى نياز شدن از عذر گناه آوردن به سبب ارتكاب طاعت و اجتناب از معصيت (اعز من الصدق به) عزيزتر است و ارجمندتر از راستى عذر در ارتكاب معاصى مراد آن است كه به ترك عذر، عزت نفس بيشتر است از عذر آوردن، و اگر چه صاحب او صادق باشد در آن عذر در نفس الامر.
زيرا كه صاحب اعتذار را لاحق مى شود مذلت و خوارى پيش از شايع شدن عذر او در افواه
حکمت 322
(و قال عليه السلام: اقل ما يلزمكم لله تعالى) كمترين چيزى كه لازم است شما را براى خداى تعالى (ان لا تستعينوا لنعمه الله) آن است كه يارى نخواهيد به نعمتهاى او (على معاصيه) بر معصيتها و نافرمانى هاى او، يعنى نعم او را در معصيت صرف مكنيد زيرا كه وضع نعمت از براى استقامت است بر طاعت، پس اگر بنده به طاعت مشغول نشود لااقل بايد كه ترك معصيت نمايد
