حکمت 342 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 342

(و قال عليه السلام: للظالم من الرجال ثلاث علامات) و فرمود آن حضرت عليه السلام مر ستمكار را كه از جمله مردمان است سه علامت است (يظلم من فوقه بالمعصيه) ستم مى كند كسى را كه بر بالاى او است از روى مرتبه يعنى كه خالق او است و امام او به سبب معصيت و فسوق (و من دونه بالغلبه) و بركسى كه زيردست او است به غلبه (و يظاهر القوم الظلمه) و هم پشتى مى كنند گروهى را كه اهل ظلمند و اهل عقوق.

حکمت 343

(و قال عليه السلام: عند تناهى الشده تكون الفرجه) نزد پايان رسيدن سختى، گشايش است و خوشحالى (و عند تضائق حلق ابلاء يكون الرخاء) و نزد تنگ شدن حلقه هاى بلا- يعنى احاطه نمودن شدايد به اطراف آدمى به حيثيتى كه مخلصى نباشد او را- آسايش است و آسانى عربيه: كم ليله من غموم الدهر مظلمه رجاء من بعدها صبح من الفرج

حکمت 344

(و قال عليه السلام لبعض اصحابه) و فرمود آن حضرت عليه السلام مر بعضى از اصحاب خود را به اين خطاب (لا تجعلن اكثر شغلك) مگردان بيشتر شغل خود را (باهلك و ولدك) به اهل خود و فرزند خود يعنى بسيار مشغول مشو وباقى اوقات را صرف عبادت كن (فان يكن اهلك و ولدك اولياء الله) پس اگر باشند اهل و فرزند تو دوستان خدا (فان الله لا يضيع اوليائه) پس به درستى كه خداى تعالى ضايع نمى سازد دوستان خود را (و ان يكونوا اعداء الله) و اگر باشند دشمنان خدا (فما همك و شغلك باعداء الله) پس چيست غم تو و مشغولى تو به دشمنان خدا