حکمت 349 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 349

(و عزى عليه السلام قوما عن ميت) تعزيه فرمود و امر به صبر نمود آن حضرت گروهى را از مرده اى (مات لهم) كه مرده بود مر ايشان را (فقال) پس فرمود كه: (ان هذا الامر) به درستى كه اين امر، كه موت است (ليس بكم بدا) نيست كه به شما آغاز كرد بلكه از ابتداى آدم، اين امر مقدر است و متحتم (و لا اليكم انتهى) و نه به شما روى به نهايت آورد بلكه تا انتهاى عالم اين حكم، مقرر است و لازم (و قد كان صاحبكم هذا) و به درستى كه، اين كه مصاحب و همراز شما بود (يسافر) اختيار سفر نمود (فعدوه فى بعض اسفاره) پس بشماريد او را در بعضى سفرهاى خودش يعنى تعداد ايام سفر او كنيد (فان قدم عليكم) پس اگر بيايد از سفر و داخل شود بر شما (فبها و الا قدمتم عليه) وگرنه شما پيش آينده ايد بر او جزما.

حکمت 350

(و قال عليه السلام: يا ايها الناس) اى گروه آدميان (ليركم الله فى النعمه) بايد كه ببيند شما را خداى تعالى از نعمت (و جلين) خوفناك و ترسناك (كما يراكم من النقمه) همچنانكه مى بيند شما را از محنت و عقوبت (فرقين) ترسناك و هراسان (انه من وسع عليه) به درستى كه كسى كه فراخ گردانيده شد بر او (فى ذات يده) در آنچه در دست او است از متاع دنيا، دنيا (فلم ير ذلك استدراجا) پس نديد آن توسيع رزق را به تانى و تدريج نزديك گردانيدن خدا او را به عقوبت (فقد امن مخوفا) پس به تحقيق كه ايمن شد از كار ترسيده شده (و من ضيق عليه) و كسى كه تنگ گردانيده شد بر او (فى ذات يده) در آنچه در دست او است (فلم ير ذلك اختبارا) پس نديده آن تضييق رزق را آزمون خدا او را به آن (فقد ضيع مامولا) پس ضايع ساخت چيزى را كه اميد داشته شده است از اجر بهتر بر اختيار نمودن به فقر اين شاارت است به آنكه نعمت، بلا است و واجب است مقابله آن به شكر، همچنانكه نقمت، بلا است و واجب است مقابله آن به صبر.