لطفا منتظر باشید ...
حکمت 413
(و قال عليه السلام: كفاك من عقلك) بس است تو را از عقل گرامى تو (ما اوضح لك) آنچه روشن سازد براى تو (سبيل غيك من رشدك) راه ضلالت و گمراهى تو را از راه رشد و ثواب تو اين اشارت است به غايت عقل عملى.حکمت 414
(و قال عليه السلام: افعلوا الخير) بكنيد كار خير را براى رضاى خدا (و لا تحقروا منه شيئا) و حقير مشمريد از آن چيزى را (فان صغيره كبير) به درستى كه كوچك خير، بزرگ است (و قليله كثير) و اندك او بسيار به اعتبار كثرت ثواب آن در روز شمار (و لا يقولن احدكم) و بايد كه نگويد يكى از شما (ان احدا اولى بفعل الخير منى) كه فلان يكى سزاوارتر است به كردن خير از من يعنى تو در طاعات و عبادات جد و جهدى بليغ نماى و در صدد اين باش كه در خيرات بهتر باشى از غير و اگر چنانچه در اين ماده متقاعد شوى و گويى كه فلان يكى اولى است از من (فيكون و الله كذلك) پس به حق خدا كه خواهد بود همچنان (ان للخير و الشر اهلا) به درستى كه مر خير و شر را صاحبانند (فمهما تركتموه منهما) پس هر وقت كه ترك كرديد يكى از دو كار را (كفاكموه اهله) كفايت كند شما را به آن كار صاحبان آن اگر شما اتيان نماييد و به طاعات، حق تعالى را بندگان هستند كه عصيان نمى نمايند او را در هيچ وقتى از اوقات، بلكه هميشه مشغولند در عبادات، پس بايد كه جهد نمايى در اصلاح اعمال به حيثيتى كه سبقت كنى بر غير در خيرات و مبرات.و محتمل است كه مراد از خير، نفع غير باشد.پس معنى بر اين نهج باشد كه اگر شما به فقير ندهيد حق او را و احسان نكنيد به او، غير شما متصدى اين امر شود با آنكه حق سبحانه به فضل خود غنى گرداند فقير را.بدانكه پيش بعضى از شارحين، ضمير منصوب (تركتموه) و (كفاكموه) قائم مقام مظهر است و تقدير آن چنين است كه (فمتى تركتم واحدا منهما كفاكموه) چنانچه معبر شد به اين.و مى تواند بود كه راجع باشد به (هما) و تقدير او بر اين وجه باشد كه انما شى ء تركتموه منهما كفاكموه اهله و نظير اين، قول حق سبحانه است كه (و قالوا مهما تاتنا به) يعنى (ايما شى ء تاتنا به)
