(و قال عليه السلام: الرزق رزقان) روزى بر دو قسمت است (طالب) رزقى كه طلب كننده صاحب خود است (و مطلوب) و رزقى كه طلب كرده شده است يعنى صاحب او طلب كننده است استعاره لفظ (طالب) از براى رزق به جهت وجوب وصول او است به صاحب خود.پس شبيه باشد به چيزى كه طالب صاحب خود باشد (فمن طلب الدنيا) پس هر كه طلب كند دنيا را (طلبه الموت) طلب كند او را موت (حتى يخرجه عنها) تا بيرون برد او را از دنيا به صد اندوه و بلا (و من طلب الاخره) و هر كه طلب كند آخرت را (طلبته الدنيا) طلب كند او را دنيا (حتى يستوفى رزقه منها) تا آنكه بستاند تمام روزى خود را از دنيا اين كلام ميمنت انجام ماخوذ است از حديث قدسى كه (يا دنيا اخدمى من خدمنى و اتعبى من تبعك) يعنى اى دنيا خدمت كن كسى را كه خدمت مى كند مرا و در تعب و رنج انداز كسى را كه پيروى مى كند تو را
لطفا منتظر باشید ...
