لطفا منتظر باشید ...
حکمت 448
(و قال عليه السلام: الا حر يدع هذه اللماظه) بدانكه مرد آزاد، مى گذارد اين سرا را كه همچو بقيه طعام است در دهان (لاهلها) براى اهل آن از غافلان استعاره فرموده لفظ (لماظه) را از براى دنيا به اعتبار حقارت و بى اعتبارى آن (انه ليس لانفسكم ثمن) به درستى كه نيست مر نفس هاى شما را بهايى (الا الجنه) مگر بهشت پاكيزه سرشت كقوله تعالى (ان الله اشترى من المومنين انفسهم و اموالهم بان لهم الجنه) (فلا تبيعوها الا بها) مفروشيد آن نفس ها را مگر به آن بهاء
حکمت 449
(و قال عليه السلام: منهومان لا يشبعان) دو پرخور حريصند كه سير نمى شوند اصلا (طالب علم) يكى طلب كننده علم از براى رضاى خدا (و طالب دنيا) و ديگرى جوينده دنيا.
حکمت 450
(و قال عليه السلام: علامه الايمان ان توثر الصدق) نشانه ايمان آن است كه اختيار كنى راستى را (حيث يضرك) در جايى كه ضرر رساند به تو (على الكذب حيث ينفعك) بر دروغ بى فروغ در جايى كه منعفت رساند به تو (و ان لا يكون فى حديثك) و آنكه نباشد در سخن تو (فضل من علمك) افزونى از دانش تو يعنى نگويى آن چيز را كه ندانى.
چه هر كه گويد چيزى را كه عالم نباشد به او پس قول او فاضل خواهد بود از علم او (و ان تتقى الله) و آنكه بپرهيزى از خدا (فى حديث غيرك) در سخن كردن تو در حق غير خودت به غيبت كردن يا شنودن.
يا آنكه در روايت و حديث غير احتياط تمام كنى و آنچنانكه هست ادا نمايى بى زياده و نقصان
