و فرمود (ع): نزديكترين مردم به پيامبران كسانى هستند كه به آنچه آورده اند داناتر باشند. (سپس اين آيه را تلاوت نمود) نزديكتر كسان به ابراهيم همانا پيروان او و اين پيامبر و مومنان هستند. سپس فرمود: دوست محمد (ص) كسى است كه خدا را اطاعت كند، هر چند به نسب از او دور باشد و دشمن محمد (ص) كسى است كه خدا را اطاعت نكند هر چند، خويشاوند نزديك او بود.
حکمت 093
وقتى شنيد كه يكى از حروريه نماز شب مى گزارد و قرآن مى خواند چنين فرمود: خوابى كه با يقين همراه باشد، بهتر است از نماز گزاردن با شك.
حکمت 094
و فرمود (ع): هر گاه خبرى شنيديد آن را نيك بفهميد و در آن بينديشيد، نه اينكه بشنويد و نقل كنيد. زيرا نقل كنندگان علم بسيارند ولى، انديشه كنندگان در آن اندكند.
حکمت 095
شنيد كه كسى مى گويد: انا لله و انا اليه راجعون. فرمود: وقتى كه مى گوييم: (انا لله...) ما از آن خداييم به فرمانروايى و پادشاهى او اعتراف كرده ايم و چون مى گوييم انا اليه راجعون به سوى او باز مى گرديم، به هلاكت و از ميان رفتن خود اعتراف مى كنيم.
حکمت 096
هنگامى كه كسى او را روياروى مى ستود، چنين فرمود: بارخدايا، تو از من به خودم داناترى و من خود را بهتر از ايشان مى شناسم. بارخدايا، مرا بهتر از آن دار كه اينان مى پندارند و گناهانى را كه اينان نمى دانند، براى من بيامرز.
حکمت 097
و فرمود (ع): برآوردن حاجتها، جز به سه چيز، راست نيايد. خرد شمردن آن تا در نزد خدا بزرگ آيد. پنهان داشتن آن تا به هنگام پاداش آشكار شود و شتاب در انجام دادن آن تا گوارا شود.
حکمت 098
و فرمود (ع): بر مردم روزگارى مى آيد كه مقرب نبود، مگر سخن چين و خوش طبع، به شمار نيايد، مگر تبهكار، و مردم منصف را ناتوان خوانند و صدقه را غرامت شمارند و صله رحم را منت نهادن و عبادت را برترى فروختن بر مردم. در اين حال، حكومت، با مشورت زنان بود و امارت از آن خردان و تدبير كارها به دست خواجگان.
حکمت 099
جامه اى كهنه و وصله دار بر تن داشت، در اين باب از او پرسيدند، فرمود: ابن جامه دل را خاشع و نفس را خوار مى سازد و مومنان بدان اقتدا كنند.
حکمت 100
و فرمود (ع): دنيا و آخرت دو دشمن ناهمگونند و دو راه گونه گون. هر كه دنيا را دوست بدارد، آخرت را دشمن داشته. دنيا و آخرت به مثابه مشرق و مغربند و كسى كه ميان آن دو سير مى كند، هر گاه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد و يا چون دو زن هستند در نكاح يك شوى.
حکمت 101
نوف بكالى گويد: شبى اميرالمومنين را ديدم كه از بستر برخاست و به ستارگان نگريست و مرا فرمود: اى نوف، خواب هستى يا بيدار؟ گفتم: يا اميرالمومنين، بيدارم. و فرمود (ع): اى نوف، خوشا به حال كسانى كه از دنيا بريده اند و به آخرت روى آورده اند. اينان مردمانى هستند كه زمين را فرش خود كرده اند و خاكش را بستر و آبش را عطر خوشبوى خود. درون خود را به قرآن آراسته اند و برون را به دعا. چون مسيح، دنيا را از خود دور ساخته اند. اى نوف، داود (ع) در چنين ساعتى از شب، برخاست و فرمود: اين ساعتى است كه هيچ بنده اى به درگاه خداوند دست به دعا بر ندارد، مگر آنكه، دعايش مستجاب شود، مگر عشريه بگير (باجگير) يا كسى كه كارهاى مردم را به حكومت گزارش كند يا شرطه، يا صاحب عرطبه طنبور باشد و يا صاحب كوبه طبل. رضى گويد: بعضى گويند عرطبه طبل است و كوبه طنبور
لطفا منتظر باشید ...
