لطفا منتظر باشید ...
تاريخ نويسى عمومى وتقويمى
اگر بناباشد تنها آنچه را كه بر اساس سير زمانى به نگارش در آمده تاريخى بدانيم، بايد ساير نوشته هاى شبه تاريخى را مقدمه يا حاشيه اين نوع نوشته هاى تلقى كنيم. نوشتن تاريخ براساس سنوات، به احتمال در نگارش سيره و مغازى تا حدودى مورد توجه بوده است؛ زيرا در سيره، افزون بر ياد از حوادث بر محور پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم، سير زمانى جنگها نيز مورد توجه قرار گرفته است. (24) نوشتن زندگى نامه خلفا و بيان حوادث زمان آنان، نياز به بهره گيرى بيشتر از زمان وتقويم را ايجاب كرده است.
از اين نگاشته هاى در قرن دوم كمتر سراغ داريم و آنچه امروزه موجود است همگى از قرن سوم به بعد نگارش يافته است. برخى از اين نوشته ها در عين در برداشتن سير زمانى، بر اساس سال، حوادث را بيان نكرده اند؛ همچون تاريخ يعقوبى، مسعودى دينورى اين كتاب ها به ويژه در قسمت تاريخ ملوك و انبياء تنها يك سير كلى زمانى را كهنزد مورخان يهودى مرسوم بوده (25) به كارگرفته و بعد از آن، حوادث از اسلام به اين سورا بر اساس سنوات بيان كرده است؛ همين طور خليفد بن خياط در تاريخ خود، و فسوى در المعرفة والتاريخ، كه متاءسفانه تاريخ اسلام تا پايان امويان آن مفقود شده است. گفته شده كه كتاب تاريخ هيثم عدى (م 207) مبتنى بر سالشمار بوده است. شيوه نگارش سنواتى به صورت پذيرفته ترين شكل نگاشته هاى تاريخى ميان مسلمانان باقى ماند.ابن جوزى در المنتظم، ابن اثير در الكامل و ابن كثيردر البداية و النهاية و بسيارى ديگر از مورخان از همين شيوه استفاده كرده اند طرح اصلى بحث ما در اين كتاب، مرور بر اين قبيل نوشته هاست كه در ادامه به تفصيل از آنها سخن خواهيم گفت.
