بهره گيرى از ابزار هنر در مجادلات كلامى - دريای موج خيز نسخه متنی

بهره گيرى از ابزار هنر در مجادلات كلامى

نكته بسيار مهم ديگرى كه در شيوه بحث امينى در الغدير جلب نظر مى كند، و آن را بايد ابداع و ابتكار خاص او در مباحث كلامى و اعتقادى شمرد، توجه درخورِ تحسين به هنر، و بهره گيرى وى از ابزار نافذ و ديرپاى شعر و ادب، در اثبات واقعيت غدير و حقانيتِ مولا است.

مع الأسف، هنوز هم معمول بسيارى از محققان و پژوهندگان رشته هاى فقه، حديث، كلام و حتى تاريخ، آن است كه در بررسى، رد و اثباتِ موضوع، تنها سراغ رواياتى مى روند كه در متون متعارف هر رشته وجود دارد و به گزارش يا تحليل صريح و مستقيم مطلب مى پردازد، و كم تر ديده شده كه فقيهان و محدثان و كلاميان، هنگام پژوهش درباره يك حكم شرعى يا گزاره كلامى، همپاى جست وجو در متون معهود فقهى، حديثى و كلامى، با همان شدت و جديت، به ديوانِ شاعران، دفتر اديبان و فرهنگ لغت شناسان نيز نظر كنند و از نحوه بازتاب موضوع در شعر شاعران و كلام اديبان، براى رد و اثبات مطلب يا تقويت دليل و تفصيل اجمال آن بهره جويند.

[ [ به راستى، كيست كه فى المثل، براى اثبات قطعى بودنِ نزولِ سوره 'هل أتى' در شأن اهل بيت "ع" نزد شيعه و سنى، به اين بيت مشهور سعدى استناد كند:

] ]

و بگويد كه سعدى بزرگ، در محيط سنى عصر خويش، با لحنى قاطع، از نزولِ اين سوره در شأن مولا دم زده است و بى ترديد اگر هم وطنان سنى مذهب وى، اندكى در درستىِ اين انتساب ترديد داشتند، او به خود اجازه نمى داد كه اين گونه، به شكل 'ارسال مسلم'، اين فضيلت بزرگ را در شأن على "ع" ثبت كند؟! يا كيست كه در اثباتِ حديثِ نبوىِ بوروا اولادكم بحب على؛ 'پاكىِ نطفه فرزندانتان را، با آزمودنِ دوستىِ على در آنان، محك زنيد!' به كلام لغت شناسانِ بنامى چون ابن اثير در نهايه، ابن منظور در لسان العرب و زبيدى در تاج العروس، استناد كند، كه باز به شكلِ 'ارسالِ مسلم'، اين عبارت را از اصحاب پيامبر نقل كرده اند: كنا نبور اولادنا بحب على؛ 'ما، در زمان پيامبر، پاكىِ نطفه و طيبِ مَولِدِ فرزندانمان را با دوستىِ آنان با على، محك مى زديم' و صدها نمونه ديگر!؟.