انگيزه هاى امانت و خيانت - اخلاق در قرآن کریم جلد 3

تُؤدِّى اِلَى الصِّدْقِ; امانت انسان را به صدق و راستگويى دعوت مىكند». (1)

و در حديث ديگرى از همان امام همام مىخوانيم: «اِذا قَوِيَتِ الاَْمانَةُ كَثُرَ الصِّدْقُ; هنگامى كه امانت تقويت شود، صداقت فزونى مىيابد». (2)

انگيزه هاى امانت و خيانت

كسانى كه به سراغ خيانت مىروند، و آن را بر امانت ترجيح مىدهند غالباً به منافع زودگذر مىانديشند، زيرا خيانت در بسيارى از موارد منافعى كم يا زياد، به صورت سريع و زودرس در اختيار خيانت كننده قرار مىدهد بى آنكه به زيان هاى هنگفت ناشى از آن بينديشند.

اين افراد كه گرفتار حرص و آز و طمع هستند كمتر به عواقب خيانت مىانديشند زيرا منافع زودرس پرده بر چشم و گوش و عقل آنها مىافكند.

آنها بر اثر ضعف ايمان و عدم توجه به قدرت لايزال خداوند قادر منان كه روزى را تضمين كرده، و به امانت داران پاداش هاى دنيا و آخرت را وعده داده است، چشم بر هم گذارده، و همه اين ها را به دست فراموشى سپرده و در دام خيانت گرفتار مىشوند.

بنابراين سرچشمه هاى خيانت را مىتوان امور زير شمرد:

1ـ ضعف ايمان و عقيده و عدم توجه به توحيد افعالى خداوند، و حاكميت او بر همه چيز.

2ـ غلبه هوا و هوس و دنياپرستى.

3ـ چيره شدن حرص و آز و طمع بر انسان.

4ـ نينديشيدن به پيامدهاى خيانت در زندگى مادى و معنوى.

5ـ رها كردن تلاش و كوشش هاى مستمر براى رسيدن به مقصود از طريق مشروع به خاطر تنبلى و ضعف اراده.

1. شرح فارسى غرر، جلد 2، صفحه 7.

2. همان، جلد 3، صفحه 134.