بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
شكرگزارى از صفاتى است كه خداوند در آن با بندگان مشترك است، منتها شكرگزارى بندگان در برابر خداوند به معنى صرف نعمت هاى او در موارد رضاى او است، و شكرگزارى خداوند به معنى قدردانى از بندگان شكرگزار از طريق پاداش هاى شايسته است.از بعضى ديگر از آيات قرآن استفاده مىشود كه توجه به نعمت هاى الهى كه سبب مىشود كه انسان در صدد شكرگزارى برآيد عامل بازدارنده اى در برابر گناهان است، در آيه 74 سوره اعراف خطاب به گروهى از اقوام پيشين مىفرمايد: «فَاذْكُرُوا آلاءَ اللّهِ وَلا تَعثَوا فِى الأَْرْضِ مُفْسِدينَ; نعمت هاى خدا را به ياد آوريد، و در زمين فساد نكنيد».در آيه 69 همين سوره مىفرمايد: «فَاذْكُرُوا آلاءَ اللّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ; نعمت هاى خدا را به ياد آوريد شايد رستگار شويد».اين تعبير به خوبى نشان مىدهد كه يادآورى نعمت هاى خداوند و سپاس او سبب رستگارى است.كوتاه سخن اين كه ريشه تمام سعادت ها و سرچشمه عظيم بركات الهى همان شكرگزارى است كه روز به روز انسان را به خدا نزديكتر و پيوند عشق و محبّت بندگان را با خدا محكم تر مىسازد كه عاملى براى تقوا و پرهيزگارى و طريقى به سوى رستگارى است.
فلسفه شكرگزارى
ممكن است انسان ها در برابر نعمت هايى كه به ديگرى مىبخشند انتظار شكرگزارى داشته باشند، و يا حتّى در بعضى از شرايط به آن نيازمند باشند، خواه نياز روحى باشد، و يا نياز به خاطر موقعيت هاى اجتماعى.ولى بى شك خداوندى كه از همگان بى نياز است و اگر تمام جهانيان كفران كنند، يا كافر شوند گردى بر دامان كبريائيش نمى نشيند، نيازى به شكرگزارى بندگان ندارد، بنابراين اين همه تأكيد در مسأله شكرگزارى كرده است ـ همانند ساير
لطفا منتظر باشید ...
