اشعاري در مدح حضرت معصومه(ع) - انوار پراکنده نسخه متنی

روز معشر جايش اندر جنه‌ الماوي دهند
پاس خدمت حوريان عالم بالا دهند
چون برات جنت فردوس را اينجا دهند
صدهزاران ملك جم دارائي دارا دهند
اندر اين دربار، هم دنيا و هم عقبي دهند
خلق را گوئي ندا از عالم اعلي دهند
اي بسا منشور آزادي كه با امضا دهند
كاندر عالم داد علم و دانش و تقوي دهند
حاجت مردم به امر مادرش زهرا دهند
كور اگر باشد زلطفش ديده بينا دهند
كور اگر باشد زلطفش ديده بينا دهند

حريم فاطمه بنت پيمبراست اينجا
ببوس با ادب آن را كه آن در است اينجا
وجود حضرت معصومه گرهر است اينجا
كه جاي گفتن(الله اكبر) است اينجا
براي من زد و صدخلد برتر است اينجا
يگانه دختر زهراي اطهر است اينجا
كه مورد نظر حق داور است اينجا
عجب زفيض دمش روح پرور است اينجا
كه در تاج سر هفت كشور است اينجا
كه جاي مردم پاك و مطهر است اينجا
كه فيض روح زلفطت ميسر است اينجا
چرا كه نور دو چشمان حيدر است اينجا
كه نور حق به جمالت برابر است اينجا
مرا كه سايه لطف تو بر سراست اينجا
چراكه دختر موسي بن جعفر است اينجا
چراكه دختر موسي بن جعفر است اينجا

يا كه زرين بارگاه بضعه موساستي
خاك درگاهش عبير طره حوراستي
آيتي روشن زصدر نامه طاهاستي
زهره اي از آسمان عصمت زهراستي
كز شرف مسجود سقف مسجد اقصاستي
كين مكان عزت و آن مسكن غراستي
كين مكان عزت و آن مسكن غراستي

اي همايون بارگاه بضعه موساستي
خاك درگاهش عبير طره حوراستي
نسل پاك و زاده انسيه الحوراستي
خواهر سلطان دين و ثاني زهراستي
تربت پاكش زمشك و عنبر ساراستي
كه خطا كردي، بر آن افزودي و زين كاستي
در جوار حضرت او مدفون و مأواستي
در صفا دارالخلود و از شرف غبراستي
در صفا دارالخلود و از شرف غبراستي

ثبت گشته در كتب از او همه اسرار قم
كرد مأمون دعوت از موسي الرضا هشتم امام
آن ولي حق، امام هشتمين، شمس الشموس
كز كف خود داد آرام و توان، صبر و قرار
بهرديدار برادر، چشم پوشيد از وطن
تا به شهر ساوه بيماري گرفت از اوعنان
شد به استقبال آن بانوي دين با كر و فر
موسي آن فرخنده بخت آل سعد اشعري
خود گرفت و شد به پاي شوق سوي قم روان
دوستان و شيعيانش از يسار و از يمين
شد بلند از بستر بيماريش بانگ فراق
آفرين بر همت بانوي عالم، آفرين
چون بساط سبزه و مانندگلشن جانفزا
تا به دنبا و به عقبي از نهالش بركنند
دو سوار بانقاب از دور گشتند آشكار
دفن كردند آن بدن را با دوصد سوز و گداز
يا تقي بودش به همراه علي موسي الرضا
بر سرقبرش به فرياد و فغان پرداختي
تاكه گردد قبله گاه مردم نيكو نهاد
گشت مدفون در كنار عمه خود دل غمين
گشت مدفون در كنار عمه خود دل غمين

آنكه اعمال همه باطاعتش گردد قبول
هم بود مام گرامت فاطمه بنت الرسول
اي كه هستي اختر تابان ارباب عقول
كرده در قم اخترت جانا طلوع و هم افول
عمه باشي بر تقي آن قبله اهل وصول
شأن تو والا بود اي اصل تو اصل الاصول
زائرت بايد بگيرد از ملك اذن دخول
نزد تو زانو زند شايستگاني از فحول
هركه راه تو رود، طي كرده از آن ره عدول
عش آل احمد و باشد حرم زآل رسول
باشدي بي شك به فردوس برين او را نزول
كس نگردد در حريمت خسته و زار و ملول
هركه قدرش را نداند او ظلوم است و جهول
هركه قدرش را نداند او ظلوم است و جهول

بويش چوبوي خلد برين روح پرور است
باب امان زمحنت فرداي محشر است
آرامگاه دختر موسي بن جعفر است
هر صبح و شام صيحه الله اكبر است
چشم اميد لطفي صافي بر اين دراست
چشم اميد لطفي صافي بر اين دراست

كرد تجلي ز وي به حيدر صفدر
اينك ظاهر زدخت موسي جعفر
گرنبدي باطل آمدند سراسر
نامد و نايد دگر هماره مقدر
وين يك افواج حلم را شده مصدر
وين يك اندر سر، اوليا را مغفر
وين يك در ملك كبريايي مشعر
دخت خدايند اين دو نور مطهر
وين يك بر عرش كبريايي، افسر
صفحه قم را نموده اين يك، انوار
آب مدينه نموده آن يك، كوثر
بلكه بهشتش يساولي است برابر
شايد گر، لوح را بيابد همسر
ملجأ بر مسلم و پناه به كافر
ملجأ بر مسلم و پناه به كافر

زآن گوهر خجسته و آن اخت شهريار
فخر و سرور، هر دم و هر لحظه بي فكار
درمن ستاره شرف است وخور نهار
هم عمه امام و زعمصت چو هشت و چار
بردخت مصطفي و نگهدار ذوالفقار
وي منبع فضايل و معنا و اعتبار
مهر رخت حكايت و مرآت نور يار
اي گوهر نه صدف عفت و وقار
از لطف تو است رونق آن جمله بر قرار
باشي پناه و ياور اين يار از جدار
از كوي تو است ديده اعداد، تا رومار
اي شافع شكسته دلان نزد كردگار
بهردليل در زيارت او اشفعي بيار
صبح و مساء در كنف لطف تو بهار
صبح و مساء در كنف لطف تو بهار