آيه: 115 قَالَ اللّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ فَمَن يَكْفُرْ بَعْدُ مِنكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لاَّ أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِّنَ الْعَالَمِينَ - تفسیر نور سوره المائدة نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

تفسیر نور سوره المائدة - نسخه متنی

محسن قرائتی‏

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

آيه: 115 قَالَ اللّهُ إِنِّي مُنَزِّلُهَا عَلَيْكُمْ فَمَن يَكْفُرْ بَعْدُ مِنكُمْ فَإِنِّي أُعَذِّبُهُ عَذَابًا لاَّ أُعَذِّبُهُ أَحَدًا مِّنَ الْعَالَمِينَ

ترجمه:

خداوند فرمود: من آن (مائده ) را بر شما نازل مي كنم ، امّا هر كدام از شما بعد از آن كفر ورزد، او را چنان عذاب خواهم كرد كه هيچ يك از جهانيان را آن گونه عذاب نكنم .

نكته ها:

داستان نزول مائده به صورتي كه در قرآن آمده است ، در انجيل نيامده است . (218) .

بعضي گفته اند حواريّون با شنيدن تهديد الهي ، تقاضاي خويش را پس گرفتند و مائده نازل نشد، ولي اين ، بر خلاف ظاهر آيه و گفته ي روايات است . عبارت ((انّي منزّلها)) نزول حتمي است نه وعده ي نزول . (219) .

در روايات آمده است : پس از نزول مائده ، برخي كافر شده و به صورت خوك درآمدند. (220) در بعضي روايات مي خوانيم كه آنچه نازل شد نان و گوشت بود. (221) .

اگر براي ياران عيسي (ع) غذاي آسماني نازل شد، طبق روايات ، براي رسول خدا (ص ) هم ميوه بهشتي نازل گرديد كه منشاء پيدايش فاطمه ي زهرا 3شد. (222) د.

پيام ها:

1- دعاي پيامبران مستجاب مي شود. (ربّنا انزل علينا... انّي منزّلها)

2- آنان كه به علم و يقين و شهود مي رسند، مسئوليّت سنگين تري دارند و كيفر تخلّفشان هم سخت تر است . (فمن يكفر بعد منكم ...)پس كساني كه به مقام علم و شهود دست نيافته اند، از قهر خداوند دورترند.

3- عذاب خداوند، درجاتي دارد. (عذابا لا اعذبه احدا)

4- آن كه توقّع بيشتري دارد ومائده ي آسماني مي خواهد، بايد تعهّد بيشتري هم داشته باشد. (مائده من السماء ... عذابا لا اعذبه احدا)


218-تفسير نمونه
219-تفسير اطيب البيان
220-تفسير الميزان
221-تفاسير نورالثقلين ومجمع البيان
222-بحار، ج 43، ص 5

/ 121