لطفا منتظر باشید ...
شفاى بصر
محمد بن على نيشابورى هفده سال نابينا بود و هيچ چيز را نمى ديد. لذا بقصد زيارت حضرت رضا عليه السلام حركت كرد و خود را بمشهد آنحضرت رسانيد.با حال تضرع و زارى نزد قبر مطهر مشرف گرديد و زيارت كرد فوضع وجهه على قبره الشريف باكياً فرفع رأ سه بصيراً و سمىّ بالمعجزى يعنى آنگاه روى خود را بر قبر شريف نهاد در حاليكه گريه مىكرد و چون سربلند كرد ديده هاى او روشن شده و ناميده شد بمعجزى.و چون اين عنايت و مرحمت از آن امام ثامن ضامن عليه السلام باو شد تا آخر عمر در مشهد رضوى اقامت كرد و هيچ گونه دردى بچشم او راه نيافت معروف شده بود به معجزى.(41)
خاك در تو ما را به زاب زندگانى
هردرد و غم كه دارى خواهم بجان كه باشد
دست شكستگان گير اى صاحب مروّت
نبود پناه ما را جز خاك آستانت
رو بر در كه آريم گر از درت برانى
در سر هواى سروت عمرى است جاودانى
درد از تو عافيتها غم از تو شادمانى
فرياد خستگان رس اى آنكه مىتوانى
رو بر در كه آريم گر از درت برانى
رو بر در كه آريم گر از درت برانى
