لطفا منتظر باشید ...
پيشنهاد عجيب
مأمون پيشنهاد كرد كه از خراسان به بغداد برود.ولى براى آن كه به شگفتى اين امر پى ببريد لازم است موقعيّت بغداد
را خوب در نظر مجسم كنيد. بغداد پناهگاه و مركز تجمّع عباسيان بود كه اين
شهر را همچون دژى براى خود برگزيده بودند. حتى آن دسته از عباسيانى
كه اقدام مأمون را در زمينه وليعهدى امام رضا تقبيح مى كردند به
مجرّد انجام بيعت به نفع امام بى درنگ بغداد را اشغال كرده با خلع
مأمون از خلافت و اخراج سهل بن فضل دست بيعت با ابراهيم بن مهدى ـ
معروف به ابن شكله ـ گشودند. ابن شكله كارگزار مأمون در بصره بود
(6) و يكى از دشمنان سرسخت على بن ابيطالب بشمار مى رفت. دشمنى «ابن شكله» با على (ع) معيار برترى وى بود
تا عباسيان او را به جاى مأمون، خليفه خود بخوانند. اكنون اين بغداد است كه به علّت اعتراض به
وليعهدى امام رضا(ع) اين گونه به تمرّد ايستاده است. در چنين
شرايطى مأمون از امام (ع) مى خواهد كه به بغداد برود تا روياروى
سرسخت ترين دشمنان خود شود و خودش به تنهايى در خراسان آسوده
بيارمد.اما امام جداً اين پيشنهاد را رد كرد و مأمون نيز
از اصرار خود مأيوس شد.اكنون اين سوال پيش مى آيد كه چرا مأمون امام را
به رفتن اجبار نكرد؟ مگر نمى توانست مانند قبولاندن امر
ولايتعهدى،در اين جا نيز او را به زور به سوى بغداد روانه سازد؟پاسخ اين است كه مأمون از رويدادهاى مربوط به
ولايتعهدى تجربه آموخته بود. چون در آن جا امام (ع) اجبار و اكراه
خود را فرصتى براى استفاده بر عليه مأمون قرار مى داد. از اين رو
او مى خواست كه اين بار امام كاملاً با رضايت خويش به بغداد برود و
هرگز از هدف نهايى وى آگاه نگردد. در غير اين صورت حركت وى به سوى
بغداد متضمن هيچ سودى براى مأمون نبود. هدف مأمون از رفتن امام به بغداد آن بود كه خودش
در خراسان تنها بماند و با درگير ساختن امام در بغداد، آرام به
خلافت خود بپردازد. البته در بغداد امام با مشكلات غير قابل تحمّلى
مواجه مى گشت و بهترين نقطه براى محاصره او همان جا بود تا مأمون
از دستش راحت بيارامد.
