شمه‏اى از فضائل امام حسين عليه السلام

محمدمهدى ماندگار

خداوند متعال در ميان مخلوقات خود، انسان‏هاى كاملى را به عنوان الگو قرار داده است. اين الگوها داراى امتيازات و فضيلت‏هاى ويژه‏اى هستند. امام حسين عليه السلام نمونه‏اى برجسته از اين اسوه‏هاى پاك است. در اين مقاله به مناسبت اربعين شهادت امام حسين عليه السلام‏برخى از فضائل آن حضرت را بر مى‏شمريم.

فضائل حضرت در كودكى و تولد

1- تكلم قبل از ولادت و بعد از شهادت:

امام حسين عليه السلام مولودى است كه قبل از ولادت در حالى كه در بطن مادر خود، فاطمه زهرا عليها السلام بود، با ايشان به صحبت پرداخت. اين وضعيت درباره حضرت زهرا عليها السلام نيز نقل شده كه با مادر خود، خديجه عليها السلام صحبت كرده است.

نقل شده است كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله روزى وارد خانه حضرت زهرا عليها السلام شد و در حالى كه جز دخترش كسى در خانه نبود، دختر خود را در حال صحبت مشاهده نمود، وقتى علت را جويا شد، حضرت زهرا عليها السلام اظهار داشت: صحبت من با فرزندى است كه در بطن من مى‏باشد، او همدم من است و با من سخن مى‏گويد، اما سخنانى حزن آور، به اين مضامين كه شمه‏اى از فضائل امام حسين عليه السلام

مادر! من شهيدم، مظلومم، غريبم، عطشانم. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در حالى كه محزون شدند، ضمن بشارت به آمدن فرزند پسر، از شهادت او در شرايط سخت و ناگوار خبر دادند.

امام حسين عليه السلام تنها كسى است كه بعد از شهادت نيز سخن گفته است. سر امام بر روى نيزه، اين آيه از قرآن را تلاوت كرده است: «ام حسبت ان اصحاب الكهف و الرقيم كانوا من آياتنا عجبا» (65) ; «آيا پنداشتى كه اصحاب كهف و رقيم (خفتگان در غار) از آيات شگفت ما بوده‏اند.»

شايد تلاوت اين آيه بر اين معنا دلالت داشته باشد كه همچنانكه قدرت الهى در مورد اصحاب كهف بر خواب چندين ساله ايشان تعلق گرفت و ايشان را بعد از بيدار شدن، وسيله عبرت ديگران قرار داد، شهادت آن حضرت و بقاى راه و مكتب او نيز اين گونه خواهد بود و به عنوان نشانه الهى در عالم معرفى خواهد شد.

آيات ديگرى كه امام حسين عليه السلام بعد از شهادت تلاوت كرده است عبارتند از: ادامه آيات سوره كهف تا آيه 14 و آيه 227 از سوره شعراء و آيه 71 سوره غافر و آيه 137 سوره بقره. (66)

2- مشتق بودن نام حضرت از نام خداوند:

جابر بن عبدالله انصارى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى‏كند كه فرمودند: «سمى الحسن حسنا لان باحسان الله قامت السماوات و الارضون، واشتق الحسين من الاحسان، و على والحسن اسمان من اسماء الله تعالى والحسين تصغير الحسن (67) ; حسن را حسن ناميدند براى اينكه با احسان خداوند آسمان‏ها و زمين‏ها برپا شد و حسين از احسان مشتق شد، و على و حسن دو اسم از اسم‏هاى خداوند متعال است و حسين تصغير حسن است.»

و در حديث ديگرى نام حضرت برگرفته از اسم الهى، يعنى «محسن‏» دانسته شده كه خداوند مى‏فرمايد: «انا المحسن و هذا الحسين (68) ; من محسن هستم و اين حسين است.»

3- تبرك جستن ملائك به قنداقه حضرت:

روزى حضرت زهرا عليها السلام فرزندش را درگهواره نديد و با اضطراب جوياى فرزند عزيزش شد. رسول خدا صلى الله عليه و آله به ايشان بشارت دادند كه قنداقه حسين عليه السلام را ملائك به آسمان‏ها برده‏اند تا تبرك بجويند.

4- ويژه بودن مربيان حضرت عليه السلام:

به دليل اينكه ايشان خامس اصحاب كساء مى‏باشد، از تربيت پاكانى همچون پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، امير المؤمنين عليه السلام، فاطمه زهرا عليها السلام و امام حسن عليه السلام، برخوردار بودند، لذا حضرت خود را در روز عاشورا اين گونه معرفى نمودند:

«در بين تمام انسان‏ها كيست كه جدى مانند جد من، يا مربى و معلمى مانند معلم من داشته باشد، من فرزند دو ماه تابناكم. مادرم فاطمه زهرا عليها السلام و پدرم [على عليه السلام] كوبنده كفر در بدر و حنين بود. آن هنگام كه قريش دچار بت پرستى و عبادت لات و عزى بود; على عليه السلام به بيت المقدس و بعد به سوى كعبه عبادت خدا مى‏كرد.»

5- فدا شدن ابراهيم - فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله - براى امام حسين عليه السلام:

ابن عباس مى‏گويد: خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله بودم. امام حسين عليه السلام روى زانوى راست و ابراهيم روى زانوى چپ حضرت نشسته بودند. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله گاهى حسين و گاهى ابراهيم را مى‏بوسيد. به ايشان حالت نزول وحى دست داد و پس از آن فرمودند: «جبرئيل بعد از ابلاغ سلام پروردگار گفت: خدا مى‏فرمايد، اين دو فرزند را براى شما باقى نمى‏گذارم، بايد يكى را فداى ديگرى نمايى.» پيامبر صلى الله عليه و آله به ابراهيم نظر كرد و گريست و فرمود: «اگر ابراهيم بميرد فقط من محزون مى‏شوم، امام اگر حسين بميرد غير از من فاطمه و على نيز محزون مى‏شوند و من اندوه خود را بر حزن فاطمه و على ترجيح مى‏دهم.» يا جبرئيل! ابراهيم قبض روح گردد; ابراهيم را فداى حسين كردم (ابراهيم پس از سه روز بيمارى وفات كرد) .»

از اين پس هرگاه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله امام حسين را به سينه مى‏چسبانيد و مى‏بوسيد، لب‏هاى او را مى‏مكيد و مى‏فرمود: قربان كسى كه ابراهيم را فداى او كردم (70) .

فضائل امام حسين در كلام الهى

6- تاويل و تفسير آيات الهى در مورد آن حضرت:

بسيارى از آيات الهى كه برخى رقم آن را 128 آيه و برخى ديگر تا 250 آيه ذكر كرده‏اند (71) ، به اطلاق و عموم و يا به طور خاص، بر امام حسين عليه السلام تطبيق شده و يا يكى از افراد مورد نظر در آيه امام حسين عليه السلام بوده‏اند. مواردى مثل آيه مباهله (72) ، آيه تطهير (73) ، آيه ذوالقربى (74) ، آيه اطعام (75) و آيات سوره فجر كه سوره فجر را سوره آن حضرت ناميده‏اند.

امام صادق عليه السلام ضمن بيان اين معنى، حضرت را صاحب «نفس مطمئنه‏» معرفى كرده و مى‏فرمايند: «اقرؤوا سورة الفجر فى فرائضكم و نوافلكم فانها سورة الحسين بن على عليه السلام وارغبوا فيها رحمكم الله تعالى; سوره فجر را در نمازهاى واجب و مستحب خود بخوانيد كه سوره حسين بن على است و در آن راغب باشيد. خداوند متعال شما را مورد رحمت‏خود قرار دهد.»

ابو اسامه كه در مجلس حاضر بود، گفت: چگونه اين سوره مخصوص حسين عليه السلام گرديد؟ امام عليه السلام فرمود: «الا تسمع الى قوله تعالى: «يا ايتها النفس المطمئنة...» انما يعنى الحسين عليه السلام فهو ذوالنفس المطمئنة الراضية و اصحابه من آل محمد صلى الله عليه و آله هم الراضون عن الله يوم القيمة و هو راض عنهم (76) ; آيا اين سخن خداوند متعال را نمى‏شنوى كه [مى گويد]: «يا ايتها النفس المطمئنة‏» ، همانا حسين را قصد مى‏كند كه داراى نفس مطمئنه و راضى است و اصحاب او از آل محمد در روز قيامت از خداوند راضيند و خداوند نيز از آنان راضى است.»

7- خازن وحى الهى بودن حضرت:

احاديث قدسى در مورد امام حسين عليه السلام از ناحيه ذات اقدس الهى، زياد وارد شده است كه در كتاب شريف «عوالم‏» جمع آورى شده است. در يك حديث اين گونه آمده است: «وجعلت‏حسينا خازن وحيى و اكرمته بالشهادة و ختمت له بالسعادة، فهو افضل من استشهد و ارفع الشهداء درجة و جعلت كلمتى التامة معه و حجتى البالغة عنده، بعترته اثيب و اعاقب (77) ; حسين را خازن وحى خويش قرار داده و او را با شهادت، كرامت‏بخشيدم و پايانى با سعادت براى وى مقرر داشتم، او برترين شهيدان و درجه‏اش از همه والاتر است، كلمه تامه خود را همراه او قرار دادم و حجت رساى خويش را نزدش نهادم و به وسيله خاندان او پاداش و كيفر مى‏دهم.»

مظهر صفات انبياء

امام حسين عليه السلام به عنوان انسان كامل، هم مظهر صفات الهى و هم مظهر صفات انبياى عظام است كه به مواردى از آن‏ها اشاره مى‏كنيم:

8- همانند انبيا هدايتگر مردم است.

قرآن كريم در مورد انبياء الهى مى‏فرمايد: «و جعلناهم ائمة يهدون بامرنا (78) » ; «آنان را پيشوايانى كه به امر ما هدايت مى‏كنند، قرار داديم.» و پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، حسين عليه السلام را به عنوان چراغ هدايت معرفى مى‏كندو مى‏فرمايد: «ان الحسين ... مصباح هدى و سفينة نجاة (79) ; همانا حسين چراغ هدايت و كشتى نجات است.»

9- همچون انبيا از غير خدا نمى‏ترسيد

او اين ويژگى را در گفتار و كردار ثابت كرد. قرآن كريم در مورد انبياء مى‏فرمايد: «الذين يبلغون رسالات الله و يخشونه و لايخشون احدا الاالله (80) » ; «آنان كه رسالت‏هاى الهى را رسانند و از او مى‏ترسند و جز خدا از كسى نمى‏ترسند.» و امام حسين عليه السلام فرمود: «لو لم يكن فى الدنيا ملجا و لا ماوى لما بايعت‏يزيد بن معاوية (81) ; اگر در دنيا هيچ پناهگاهى وجود نداشته باشد [باز هم] با يزيد بن معاويه بيعت نخواهم كرد.»

و در مورد يزيد بن معاويه مى‏فرمايد: «يزيد رجل شارب الخمر، قاتل نفس المحترمة، معلن بالفسق مثلى لايبايع مثله (82) ; يزيد مردى است كه شراب مى‏نوشد، نفس محترمه را به قتل مى‏رساند، تظاهر به فسق مى‏كند، مثل منى با مثل اويى بيعت نمى‏كند.»

در مكتب حسينى ترس با ارزش، ترس از خداست نه ترس از غير خدا، لذا حضرت در دعاى معروف عرفه، ترس از خدا را طلب مى‏نمايد: «اللهم اجعلنى اخشاك كانى اراك; خدايا مرا چنان قرار ده كه از تو بترسم، [چنانكه] انگار تو را مى‏بينم.»

10- مثل انبياى عظام الهى، اهل جهاد و شهادت بود:

قرآن كريم مى‏فرمايد: «كاين من نبى قاتل معه ربيون كثير (83) » و آن حضرت، سيد الشهداء لقب گرفته‏اند، در حالى كه تا قبل از واقعه عاشورا حضرت حمزه، عموى پيامبر به دليل شهادت خاص در جنگ احد، به نام «سيدالشهداء» معروف بودند.

11- مثل انبيا، از متوكلين على الله بود:

قرآن كريم از قول پيامبران الهى مى‏گويد: «ما لنا الانتوكل على الله و قد هدانا سبلنا» (84) ; «چرا بر خدا توكل نكنيم، با اينكه ما را به راه‏هايمان رهبرى كرده است؟ !» و از كلمات مشهور امام حسين عليه السلام اين جمله است كه: «اللهم انت ثقتى; خدايا تو اعتماد منى.»

12- همچون انبياى الهى از بهترين صبركنندگان درگاه الهى بود:

قرآن كريم در مورد انبياء الهى مى‏فرمايد: «كل من الصابرين‏» (85) ; «همه آن‏ها از صابرين بودند.» و از جملات مشهور امام عليه السلام در روز عاشورا اين جمله است: «صبرا على بلائك; [خدايا] بر امتحان تو صبر مى‏كنم.»

13- همانند انبياء از اصلى‏ترين احياكنندگان امر به معروف و نهى از منكر بود.

قرآن كريم انبياء الهى را آمران به معروف و ناهيان از منكر دانسته و مى‏گويد دشمنان انبياء آن‏ها را به خاطر اين ويژگى به شهادت مى‏رساندند. «و يقتلون الذين يامرون بالمعروف و ينهون عن المنكر (86) » ; «كسانى را كه امر به معروف و نهى از منكر مى‏كنند، مى‏كشند.» و در اينكه از اهداف عمده نهضت عاشورا احياى اين فريضه الهى بود، بين تحليلگران هيچ جاى شك و شبهه‏اى نيست، چراكه آن حضرت فرموده است: «اريد ان آمر بالمعروف و انهى عن المنكر (87) ; مى‏خواهم امر به معروف و نهى از منكر كنم.»

14- مثل انبيا از علمداران مبارزه با طاغوت بود:

قرآن كريم در مورد انبيا مى‏گويد: «لقد بعثنا فى كل امة رسولا ان اعبدوالله واجتنبوا الطاغوت‏» (88) ; «در هر امتى رسولى را مبعوث كرديم [تا به آن‏ها بگويد:] خدا را عبادت كنيد و از طاغوت بپرهيزيد.»

امام حسين عليه السلام نيز با طاغوت زمان خود يعنى يزيد بن معاويه نه تنها بيعت نفرمود، بلكه يك معيار كلى ارائه كرد كه: «مثلى لايبايع مثله (89) ; مثل منى با مثل اويى بيعت نمى‏كند.»

15- همچون انبيا وسيله تعليم و تزكيه مردم و بيرون آوردن ايشان از زندان جهالت و ضلالت مى‏باشد.

قرآن كريم در مورد پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: «هو الذى بعث فى الاميين رسولا منهم يتلوا عليهم آياته و يزكيهم و يعلمهم الكتاب و الحكمة و ان كانوا من قبل لفى ضلال مبين‏» (90) ; «او (خدا) كسى است كه در ميان انسان‏هاى درس ناخوانده رسولى را مبعوث كرد كه آياتش را برآن‏ها بخواند و آن‏ها را تزكيه دهد و كتاب و حكمت‏بياموزد، گرچه از قبل در گمراهى آشكار بودند.» و در زيارت اربعين نيز امام حسين عليه السلام اين گونه معرفى شده است: «و بذل مهجته فيك ليستنقذ عبادك من الجهالة و حيرة الضلالة (91) ; خون قلبش را در راه تو داد تا بندگان تو را از جهالت و حيرت گمراهى نجات دهد.»

فضائل امام حسين عليه السلام در كلام معصومين عليهم السلام

از باب اينكه در تعريف گفته مى‏شود «معرف‏» بايد اجلى از «معرف‏» باشد، هيچ كس به غير از خدا و معصومين عليهم السلام نمى‏تواند شخص امام را معرفى كند و ويژگى‏هاى او را بيان نمايد.

از اين رو به عنوان نمونه، چند گفتار از معصومين عليهم السلام نقل مى‏شود.

16- پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: «حسين منى و انا من حسين (92) ; حسين از من است و من از حسينم.» ، «الحسن والحسين سيدا شباب اهل الجنة (93) ; حسن و حسين دو آقاى جوانان بهشتند.» ، «ان لقتل الحسين حرارة فى قلوب المؤمنين لاتبرد ابدا (94) ; براستى كه براى قتل حسين حرارتى در دل‏هاى مؤمنان است كه هرگز خاموش نمى‏شود.» و «احب الله من احب حسينا (95) ; خداوند هركه را كه حسين را دوست‏بدارد، دوست مى‏دارد.»

17- امام على عليه السلام به فرزند خود نظر كردند و فرمودند: «يا عبرة كل مؤمن، فقال: انا يا ابتاه؟ قال: نعم يا بنى (96) ; اى اشك هر مؤمن. [امام حسين عليه السلام] گفت: من اى پدر؟ فرمود: بله فرزندم.»

18- فاطمه زهرا عليها السلام درباره آن حضرت چنين مى‏فرمايند: «فلما صارت الستة كنت لا احتاج فى الليلة الظلماء الى مصباح و جعلت اسمع اذاخلوت فى مصلاى التسبيح و التقديس فى باطنى (97) ; آنگاه كه حسين عليه السلام (هنگام باردارى) به شش ماهگى رسيد، در شب تاريك به چراغ نياز نداشتم و هنگام عبادت خدا و خلوت با حق، صداى تسبيح و تقديس [وى را] در باطن خود مى‏شنيدم.»

19- امام سجاد عليه السلام: در شهر شام، هنگام معرفى خود چنين فرمود: «انا ابن من بكت عليه ملائكة السماء، انا ابن من ناحت عليه الجن فى الارض و الطير فى الهواء (98) ; من فرزند كسى هستم كه ملائكه آسمان بر او گريست، من فرزند كسى هستم كه جن در زمين و پرندگان در هوا بر او نوحه خواندند.»

20- امام باقر عليه السلام فرمود: «ما بكت السماء على احد بعد يحيى بن زكريا الا على الحسين بن على عليهما السلام فانهابكت عليه اربعين يوما (99) ; [ملائكه] آسمان بعد از يحيى بن زكريا بر هيچكس گريه نكرد مگر بر حسين بن على عليهما السلام كه چهل روز بر او گريه كرد.»

21- امام صادق عليه السلام فرمود: «حنكوا اولادكم بتربة الحسين عليه السلام فانه امل كل داء (100) ; كام فرزندان خود را با ربت‏حسين عليه السلام برداريد كه شفاى هر مرض است.»

22- امام جواد عليه السلام فرمود: «من زار الحسين عليه السلام ليلة ثلاث و عشرين من شهر رمضان و هى الليلة التى يرجى ان تكون ليلة القدر و فيها يفرق كل امر حكيم، صافحه اربعة و عشرون الف ملك و نبى كلهم يستاذن الله فى زيارة الحسين عليه السلام فى تلك الليلة (101) ; هركس در شب بيست و سوم ماه رمضان - كه اميد است همان شب قدرى باشد كه هر امر حكيمى تنظيم مى‏شود - امام حسين عليه السلام را زيارت كند، بيست و چهار هزار فرشته و پيامبر كه همگى از خداوند براى زيارت حسين عليه السلام در چنين شبى اذن مى‏طلبند، با او مصافحه مى‏كنند.»

23- امام عسكرى عليه السلام فرمود: «اللهم انى اسئلك بحق المولود فى هذا اليوم، الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته، بكته السماء و من فيها و الارض و من عليها و لما يطا لابتيها، قتيل العبرة و سيد الاسرة، الممدود بالنصرة يوم الكرة، المعوض من قتله ان الائمة من نسله، و الشفاء فى تربته... (102) ; بار الها! از تو مى‏خواهم به حق نوزادى كه در چنين روزى (سوم شعبان) متولد شده، او كه پيش از ولادت وعده شهادتش داده شده، او كه آسمان و زمين و اهل آن‏ها در مصيبت وى گريستند، در حالى كه هنوز بر زمين گام ننهاده بود. او كه كشته اشك است و بزرگ خاندان، كسى كه در رجعت پيروز گردد، و او كه به عنوان پاداش [جانبازى و] شهادتش ادامه امامت در نسلش و شفا در تربتش قرار داده شد.»

24- امام زمان عليه السلام در زيارت ناحيه مقدسه، اين گونه امام حسين عليه السلام را معرفى مى‏كند: «كنت للرسول صلى الله عليه و آله ولدا و للقرآن منقدا، و للامة عضدا و فى الطاعة مجتهدا، حافظا للعهد و الميثاق، ناكبا على سبل الفساق و باذلا للمجهود، طويل الركوع و السجود، زاهدا فى الدنيا زهد الراحل عنها، ناظرا اليها بعين المستوحشين منها (103) ; تو فرزند پيامبر صلى الله عليه و آله و مبين قرآن و يار و پشتيبان امت و تلاش‏گر در راه اطاعت الهى، حافظ عهد و پيمان، از بين برنده راه‏هاى باطل و نفاق، طول دهنده ركوع و سجده، زاهد در دنيا مثل زهد كسى كه از دنيا كوچ كننده است، نگاه كننده به آن با چشم كسانى كه از آن وحشت دارند، هستى.»

ديگر فضائل آن حضرت

25- عزت امام حسين عليه السلام:

اين ويژگى بارز حضرت در كلمات، خطبه‏ها، رجزها و شعارهاى روز عاشورا، بيش از ويژگى‏هاى ديگر آن حضرت ظاهر مى‏شود. آن حضرت فرمود: «ليس شانى شان من يخاف الموت، ما اهون الموت على سبيل نيل العز و احياء الحق، ليس الموت فى سبيل العز، الا حياة خالدة و ليست الحياة مع الذل، الاالموت الذى لا حياة معه (104) ; شان من شان كسى كه از مرگ مى‏ترسد نيست. چقدر مرگ در راه رسيدن به عزت و احياء حق كوچك است! مرگ در راه عزت جز زندگى جاودانه نيست و زندگى با ذلت جز مرگى كه هيچ زندگى با آن نيست، نمى‏باشد.» ، «الا و ان الدعى ابن الدعى قد ركزنى بين اثنتين بين السلة و الذلة و هيهات منا الذلة (105) ; زنازاده پسر زنازاده مرا بين دو امر مخير كرده است: بين كشته شدن و ذلت. و ذلت از ما دور است.» و نيز آن حضرت فرمود:

«القتل (الموت) اولى من ركوب العار

والعار اولى من دخول النار (106) »

26- مقام شكر و رضاى حضرت عليه السلام:

در سخت‏ترين لحظات روز عاشورا و هنگام افتادن از اسب با آن همه جراحات، اين جملات از امام عليه السلام نقل شده است: «صبرا على قضائك يا رب لااله سوك، يا غياث المستغيثين (107) ; پروردگارا! بر قضاى تو صبر مى‏كنم. معبودى جز تو نيست، اى فريادرس فرياد خواهان.»

27- تمسك انبيا به نام مقدس امام حسين عليه السلام:

در تفسير آيه «فتلقى آدم من ربه كلمات‏» اين گونه روايت‏شده است: «انه راى ساق العرش و اسماء النبى و الائمة عليهم السلام فلقنه جبرئيل قل يا حميد بحق محمد يا عالى بحق على يا فاطر بحق فاطمة يا محسن بحق الحسن والحسين و منك الاحسان فلما ذكر الحسين سالت دموعه وانخشع قلبه و قال يااخى جبرئيل فى ذكر الخامس ينكسر قلبى و يسيل عبرتى. قال جبرئيل: ولدك هذا يصاب بمصيبة تصغر عندها المصائب. فقال يا اخى و ما هى؟ قال يقتل عطشانا غريبا وحيدا فريدا ليس له ناصر و لامعين و لو تراه يا آدم و هو يقول واعطشاه واقلة ناصراه حتى يحول العطش بينه و بين السماء كالدخان فلم يجبه احد الا بالسيوف (108) ; حضرت آدم ساق عرش و اسم‏هاى پيامبر و ائمه عليهم السلام را ديد، پس جبرئيل به او تلقين كرد كه بگو: «اى ستايش شده به حق محمد، اى بلندمرتبه به حق على، اى آفريننده به حق فاطمه، اى احسان كننده بحق حسن و حسين و احسان از توست.» همينكه حسين عليه السلام را ياد كرد اشك‏هايش جارى شد و قلبش خاشع گرديد و گفت: اى برادرم جبرئيل! در ياد كردن از پنجمين نفر، قلبم مى‏شكندو اشكم جارى مى‏شود. جبرئيل گفت: اين فرزندت به مصيبتى برخورد مى‏كند كه همه مصيبت‏ها در مقابل آن كوچك است. گفت: اى برادر! آن چه مصيبتى است؟ گفت: تشنه، غريبانه و تنها كشته مى‏شود در حالى كه يار و ياورى ندارد. اى آدم! اگر او را مى‏ديدى، مشاهده مى‏كردى كه مى‏گويد: «واعطشاه، واقلة ناصراه‏» تا عطش مثل دود بين او و آسمان حائل شود، پس كسى او را جواب ندهد جز با شمشيرها.»

28- استجابت دعا در زير قبه حرم امام عليه السلام:

محمد بن مسلم از امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام نقل مى‏كند كه فرمودند: «ان الله تعالى عوض الحسين عليه السلام من قتله ان جعل الامامة فى نسله (ذريته)، و الشفاء فى تربته، و اجابة الدعاء عند قبره (109) ; خداوند متعال در عوض شهادت امام حسين عليه السلام، امامت را در نسل او و شفا را در تربت او و اجابت دعا را در نزد قبر او قرار داد.»