پژوهشی در مورد شناخت اهل بیت پیامبر (ص) نسخه متنی

1- آنهايى كه معتقدند در اين حديث شريف را با سنتى يا «سنته نبيه» از اسماعيل ابن ابى اويس و او از «ابى اويس و او از ثوربن زيد ديلمى و او از عكرمه و او از ابن عباس نقل كرده است(26) كه از ميان راويان، 3 نفر از آنها يعنى اساعيل بن ابى اويس و ابى اويس كه پدر و پسر هستند و عكرمه به جهل و و ضع و كذّاب نبودن مى شدند و به طورى در صفحات قبل اشاره شد، عكرمه از دوستى خود با ابن عباس، سوء استفاده مى كرد تا آنجا كه روزى نوه ابن عباس به نام على فرزند عبدا او را در بند مى كشد و در پاسخ به سئوال جبرين عبدالحميد كه از علّت اين كار على پرسيد گفت «انّه يكِذّبُ عَلَىَّ» او بر من دروغ مى بندد. ابن سعد نيز در كتابش بنام «طبقات الكبرى در مورد عكرمه گويد: « وليس يحتّجُ بحديثه» و بالاخره او كسى است كه وقتى جنازه اش با جنازه شخصى به نام «كتير» به درب مسجد رسيد، مردم به جنازه كتير نماز خواندند ولى جنازه او را ترك كردند.(27)امّا سخنان علماى رجال در مورد آن پدر و پسر، حافظ مزّى از علماى علم رجال گويد: «ابو اويس و فرزندش در حديث ضعيفند و نيز از يحيى بن معين كه از علماى بزرگ علم رجال است نقل شده كه مى گفت:«اين دو نفر حديث را مى دزديدند» و در باره فرزندش گفته است: «نمى توان به او اعتماد كرد».(28)ابن حجر در كتابش چنين نوشته كه: هرگز با حديث ابن ابى اويس نمى توان احتجاج نمود و حافظ سيّد احمد بن صديق در كتاب خود از سلمة بن شيب نقل مى كند: «از اسماعيل بن ابى اويس شنيده كه مى گفت: «آنگاه كه اهل مدينه درباره موضوعى، دو گروه مى شوند، من حديث جعل مى كنم».ابو حاتم رازى در كتاب «جرح و تعديل گويد: «حديث او نوشته مى شود امّا با آن احتجاج نمى شود. ابو حاتم از ابن معين نقل كرده كه: «ابو اويس مورد اعتماد نيست».حاكم نيشابورى بار ديگر حديث شريف را چنين نقل مى كند: الضّبى از صالح بن موسى الطلحى و او از عبدالعزيز بن رفيع و او از ابى صالح و از ابو مره: پيامبر فرمود: «انى قد تركت فيكم شيئين لن تضلوا» بعدها: كتاب ا و سنتى و لن يفترقاحتى يردا على الحوض از روايان اين حديث، علاون بر اينكه صالح بن موسى قابل اعتماد نيست و علماى اهل سنت مانند ابن حجر مى نويسد: ابن حِبّان گويد: «صالح بن موسى به افراد ثقه چيزهايى را نسبت مى دهد كه شبيه سخنان آنان نيست» ئ سرانجام مى گويد: «حديث او حجّت نيست و در عباى ديگر گويد: «حديث او متروك است» آخرين فرد از راويان يعنى ابو هريره كذّاب و به جعل روايت مشهور است، وانگهى ملعون مزبور حضرت على (ع) راسبّ نمود.- اين ملعون كسى است كه «ابن ابى الحديد مقزلى از استاد خود «امام ابو جعفر اسكافى از حضرت على (ع) نمود تا آنها را ميان مردم منتشر كنند، از جمله آنها كه در فرمّت و طعن على (ع) اخبار را جعل مى كردند، ابو هريره و عمرو بن عاص و مغيره پسر شعبه بودند. شارح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، از «اعمش» روايت كرده كه هنگامى كه ابو هريره ملعون با معاويه وارد مسجد كوفه شد و با انبوه مستقبلين مواجه شد، بپا خاسته و در حالى كه (براى جلب توجّه مردم) دو دستى بر سرش مى زد گفت: اى مردم عراق آيا فكر مى كنيد كه من بر خدا و پيامبر او دروغ گفته و آتش جهنّم را بر خودم بخرم، آنچه را كه من از پيامبر (ص) شنيدم از من بشنويد كه فرمود:انَّ لكلژ نبى حرماً و المدينه حُرمى، فَمَنْ احدث فيها حدثاً فعليه لعنة ا والملائكة والنّاس اجمعين و سپس آن لعين گفت:و اشهد بالله انّ علياً احدث فيها حدثاً يعنى پيامبر اكرم (ص) فرمود: «براى هر پيامبرى حرمى است و حرم من مدينه است، هركس در آن شهر مردم را تحريك كند (فتنه اى بر پا كند) لعنت خدا و ملائكه و تمام مردم بر او باد» و من خدا را گواه مى گيرم كه على (ع) را لعن كرد. وقتى اين خبر به معاويه رسيد او را اكرام كرده و والى مدينه كرد.- بنا به نوشته «مورّخين بزرگ اهل سنّت و جماعت از قبيل ابن ابى الحديد، ابن اثير، ابن خلدون، طبرى و ديگران. موقعى كه معاويه «بُشربن ارطاط» را كه شخص بسيار سفّاك و بى رحم بود، براى سركوبى اهل يمن و شيعيان به آن كشور فرستاد، ابو هريره نيز همراه او بود و شاهد و ناظر كشته شدن بيشتر از 30 هزار نفر از شيعيان و ظلم و تعدّى بود.- در ظلم و ستمى كه به اهل مدينه وارد آوردند و خانه هاى صحابه خاص پيامبر مانند: ايّوب انصارى راآتش زدند و او نظاره مى كرد و حرفى نمى زد و پس از حركت لشكر معاويه به سوى مكّه از طرف معاويه والى مدينه گرديد.و اين در حالى بود طبق حديث پيامبر اكرم (ص) كه فرمود: «من اخاف اهل المدينه ظلماً، اخافُ ا و عليه لعنة ا و الملاتكهُ و الناس اجمعين و لاَ يقبل اُ فى النّار ذوب لرصاص»اين حديث علماى بزرگ اهل سنت از جمله ابن جوزى با سلسله اسناد و از رسول خدا (ص) نقل نموده اند.و اين در حالى است خود ابو هريره در مدّت سه سال مشرف به زيارت و مصاحبت رسول اكرم (ص) شده بود و بيشتر از 5000 حديث از آن حضرت نقل نموده، آيا اين حديث نشنيده بود- عمر او را پس از اينكه از ولايت بحرين معزول كرد و احضارش نمود به او گفت: «يا عدو ا و عدو كتابه اَسَرُقْتَ مال ا» اى دشمن خدا و كتاب خدا آيا مال خدا را دزى نمودى. عمر از جا بر خاست و آنقدر بر پشت او تازيانه زد تا خون آلود شد و سپس 000/10 دينار از او گرفت و تحويل بيت المال داد. همچنين نقل شده كه پس از تازيانه زدن او را از نقل حديث منع كرد و گفت «چون تو از پيامبر زياد روايت نقل مى كنى از تو مى آيد كه از طرف رسول خدا دروغ بگويى، نبايد حديث نقل كنى والا ترا به سرزمين «دوس» و به سرزمين بوزينگان مى فرستم.- ابن ابى الحديد از ابو جعفر اسكافى (شيخ متعزله) نقل مى كند كه:قال ابو جعفر، ابو هريره مدخول عند شيو خنا غير مرضى الرواية، شربه عمر و قال قد اكثرت من الرواية اَحْدى بك ان تكون كاذبا على رسول ا و آله - ابن قتبيه در تأويل مختلف الحديث و حاكم در مستدرك و ذهبى در تلخيص المستدرك نقل مى كنند كه عايشه همسر پيامبر اكرم (ص) او را رد نموده و مى گفت ابو هريره كذاب است و از قول پيامبر حديث زيادى جعل مى كند.- و سرانجام اينكه حضرت على (ع) در مورد آن ملعون فرمود: «الا انَّ الكذب الناس او قال اكذب اَلاحياءِ على رسول ا (ص) ابو هريره الدوسى» دروغگوترين زندگان بر رسول خدا (ص) ابو هريره دوسى است.پس وقتى چنين راويان كذّاب و جعاّلى باشند، حديث آنها نيز مردود و باطل است، وقتى امام اعظم ابو حنيفه، پيشواى حنفى ها مى گويد: صحابه رسول خدا(ص) عموماً ثقه و عادل بودند و از هر كدام روايتى نقل شود، قبول دارم و مى گيرم، مگر حديثى كه سندش منتهى به ابو هريره، انس ابن مالك و ستمره بن جندب باشد، از آنها نمى گيرم.سند ديگر نقل حديث شريف بالفظ «وسنتى» بدون سند و به صورت مرسل نقل كرده كه در ميان اهل فّن چنين حديثى بى ارزش است.