گفتار، يا خلق آزار است يا محبت آور. زبان نيز ابزارى است كه يا منشاء خير است، يا سرچشمه بدى و زيان. وما به گفته هاى خويش نيز محاسبه خواهيم شد. اين است كه حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم اينگونه توصيه مىفرمايد:«اى ابوذر!...خداوند، نزد هر زبانِ گوياست. پس هر كس بايد در گفتار خويش تقوا داشته باشد و بداند چه مىگويد. سخنان اضافى راترك كن، از سخن همان مقدار تو را بس كه نيازت را برسانى.اى ابوذر!...در دروغگويى انسان همين بس كه هر شنيده اى را باز گويد. هيچ چيز به اندازه زبان مستحق حبس طولانى نيست.» (44)آنگاه پس از توصيه به احترام پيرمردان و حاملان قرآن كه اهل عمل اند و حاكمانى كه دادگرند. مىفرمايد:«اى ابوذر!...كسى كه نگهدار زبانش نباشد، كارى نكرده است!نه عيبجو باش، نه مداح و متملق، نه طعنه زن و مجادله گر.اى ابوذر!...كسى كه بد اخلاق باشد، پيوسته از خداوند دور مىشود.اى ابوذر!...سخن پاك، صدقه است، و هر گامى كه به سوى نماز بردارى، صدقه است.» (45)و اين كلام نبوى، توسعه اى در قلمرو نيكوكارى است و اينكه «صدقه» را تنها انفاق مالى ندانيم. بلكه هر گفتار پسنديده و هر روى آوردن به سوى نماز و نيايش نيز مصداقى از صدقه به شمار مىرود و همان پاداشها را دارد.
لطفا منتظر باشید ...
