كسى كه به مقام رياست رسيد، و بر مسند حكومت تكه زد و عده اى از مردم را تحت فرمان خويش داشت كار پر زحمت و دشوارى را به عهده گرفته است. زيركى كاردانى و از همه مهمتر، حوصله ى زيادى، لازم دارد، تا آن بار سنگين را به منزل برساند. زيرا رئيس، بايد: 1- منصب خود را حفظ كند، به اين معنى كه مراقب مخالفين باشد، و كارشكنى هاى آنان را بى اثر نمايد. 2- وظائف خود را به نحو احسن انجام دهد 3- به توقعات و انتظارات مراجعين با در نظر گرفتن امكانات توجه كند، و تا حدودى كه ممكن است آنها را انجام دهد و چنانچه راهى براى خواسته هاى آنان وجود نداشته باشد، با خوشروئى و منطق آنان را قانع كند. 4- به كارهاى شخصى خود هم برسد. كسى كه كم طاقت باشد نمى تواند در برابر اين كارها استقامت كند، زود عصبانى مى شود، خستگى به او دست مى دهد و بالاخره اجبارا بايد مقام خويش را ترك گويد. اما آدم بردبار، يك تنه اين امور را اداره مى كند و ناراحت نمى شود و خشمناك هم نمى گردد.على عليه السلام فرمود:آله الرياسه سعه الصدر.ابزار رياست، سعه ى صدر "يعنى حلم و حوصله بسيار" است.