انسان موجودى شريف و در صورت انجام وظيفه اشرف موجودات است. اما اگر منصب ها و علاقه ها و اعتبارات خويش را كنار بگذارد و اول و آخر خود را ملاحظه كند خواهد ديد كه در شمار موجودات ذره اى بيش نيست و در عين داشتن آن مقام و شرافت، ضعيف است.پس براى اينكه خود را گم نكند و مسير خود را عوض ننمايد و از راهى كه شايسته و بايسته است منحرف نگردد، مى سزد كه آغاز و فرجام خويش را هيچگاه فراموش نكند و پا از حد خود بيرون ننهد. چه اگر غير از اين كند و خواسته باشد به مباهات و افتخار چنگ زند دامنه ى خيال وسيع است و توهمات نابجا حد و حدودى ندارد، در نتيجه ادعاى بيخود نموده و راه تكبر و خودستائى در پيش مى گيرد، راه خطائى كه صد در صد به ضرر او تمام شده و بدون شك او را به سقوط و تباهى نزديك مى كند.على عليه السلام فرمود:ضع فخرك، و احطط كبرك، و اذكر قبرك.افتخار خود را واگذار و از تكبر خويش دست بردار و گورت را به ياد آر.
لطفا منتظر باشید ...
