در ميدان جنگ، آنگاه كه سربازى در مبانى اعتقادى دچار ترديد شد، همانجا به بحث و گفتگو پرداخت و شبهات فكرى را از جان و دل سرباز زدود.هركس اشكال و ايرادى را مطرح كرد فورا امام جواب او را داد.و هركس سئوالى از عقائد و آراء اسلامى داشت پاسخ هاى مستدل و روشنى از امام دريافت كرد.در دوران خلافت ديگران كه امام على عليه السلام در انزواى سياسى به سر مى برد.هرجا كه سران سقيفه در برابر دانشمندان مسيحى و يهودى و ديگر اقوام و ملل درمانده مى شدند و نمى توانستند پاسخگو باشند، خدمت حضرت امير المومنين عليه السلام رسيده و نيازهاى فكرى خود را برطرف مى ساختند. (13)اينكه در نوشته ها يا در سخنرانى ها اظهار مى داريم:«امام على عليه السلام اوّل مسلمان است» سخنى در مقابله با خصم است.وگرنه در ژرفاى جان ما چيز ديگرى است كه:امام على عليه السلام شاهد «اَزَل» و «اَبَد» هست.حضرت آدم عليه السلام با نام و ياد او، زمزمه مى كند و خدا را سوگند مى دهد.و به خدا تقرّب مى جويد.و حضرت نوح، براى آرام كردن طوفان و به سلامت گذشتن «كشتى» از خطرات امواج «يا على» مى گويد، و با نام و ياد پنج تن آل عبا، سفر را آغاز و دوران آرامش را به جان مى خرد.و هم در بدنه كشتى نوح، حَك مى گردد.و تمام پيامبران الهى در دعاهاى خود خدا را با نام «پنج تن» و «امام على عليه السلام» سوگند مى دادند، و درجات معنوى مى طلبيدند، و او در دوران حاملگى مادر، تنها يار و مونس مادر است.با مادر حرف مى زد، خدا را به ياد او مى آورد.و آنگاه كه مادرش «حضرت فاطمه بنت اسد» به طرف بُت ها مى رفت فرزند در شكم مادر تكان سختى مى خورد. (يعنى مادر به اين بُت ها نزديك مشو)و به حرمت او ديوار كعبه شكاف برداشت و كعبه جايگاه تولّد او گرديد كه به شرافت او شرافت پيدا كرد.و آنگاه كه قنداق او بر روى دست پيامبر قرار گرفت، آيات قرآنى را خواند كه هنوز بر رسول گرامى اسلام «به ظاهر» نازل نشده بود.
لطفا منتظر باشید ...
