قضا و قدر - امام علی (ع) و مباحث اعتقادی نسخه متنی

قضا و قدر

* تسليم قضا و قدر: خطبه 37/3

* جايگاه قضا و قدر الهى: حكمت 287

* رضا به قضا و قدر: خطبه 180/1

* رضا و تسليم در برابر قضا: خطبه 37/3

* شناخت قضا و قدر: حكمت 78

* شناخت قضا و قدر الهى: حكمت 75/1

* قضا و قدرالهى: خطبه 109/4، خطبه 227/3، حكمت 201، حكمت 16، خطبه 91/26، خطبه 183/14، نامه 31/96، حكمت 16، حكمت 287، حكمت 459

* قضا و قدر حتمى الهى: خطبه 65/7

* مبانى قضا و حكومت در اسلام: خطبه 18/2

* مرگ و قضا و قدر: خطبه 193/29

* مشكل بودن شناخت قضا و قدر: حكمت 287

* مشكل درك قضا و قدر: حكمت 285

3 شيوه هاى آموزشى

يكى ديگر از ويژگى هاى مباحث اعتقادى امام على عليه السلام در نهج البلاغه، به كارگيرى «شيوه هاى صحيح آموزشى» است كه:

مباحث سنگين اعتقادى را براى عموم اقشار جامعه قابل درك و شناخت مى سازد.

مباحث نظرى را چونان محاسبات رياضى، مستدلّ و مبرهن مطرح مى كند.

هم با استدلال هاى قوى، عقل ها و فكرها را قانع كرده و هم به احساسات انسان پاسخ مى دهد.

هم شور و شعور ايجاد كرده و هم به شعارها و عواطف انسان ها، جهت مى بخشد.

اين همه زيبائى ها و جاذبه ها در آموزش و تعليم مبانى اعتقادى به «شيوه هاى صحيح آموزشى» بستگى دارد.

شيوه هاى صحيح آموزشى امير المومنين عليه السلام بر واقعيّت ها و روش هاى كاربردى تكيه دارد؛

و از همه روش ها ابزارها استفاده مى كند؛

استدلال و برهان را با عشق و شور به هم مى آميزد؛

مى چشد و مى چشاند؛

اميد مى دهد؛

جهت مى بخشد؛

با هدفدارى به مباحث اعتقادى تداوم مى بخشد؛

شيرينى استدلال را با زيبائى هاى نظام هستى يكجا مطرح مى كند.

و براى هر دليل و برهانى ده ها «نمونه» و «الگو» از پديده هاى زيباى هستى، شاهد و مثال مى آورد.

گاهى شنونده را از يك مبحث اعتقادى، از يك برهان فلسفى، به سوى ارزيابى پديده ها مى كشاند «مانند خطبه اوّل»

و زمانى از راه برّرسى پديده ها و نمونه هاى روشن، فكرها و عقل ها را به واقعيّت ها سوق مى دهد. (مانند: خطبه 165 و 182 و 185)

و آنگاه دست زيبا و زيبائى آفرين خدا را به همگان نشان مى دهد.

و عقل ها و انديشه ها را در ارزيابى الگوهاى زيباى طبيعت به شگفتى وا ميدارد.

از طاووس و زيبائى آن سخن مى گويد و سپس خداى طاووس آفرين را اثبات مى كند.

از خلقت اسرارآميز خفّاشان بحث مى كند و عقل ها را در كشف راز هستى درمانده نشان مى دهد،

و بحث اعتقادى را از موجودات كوچك و بزرگ آغاز و آنگاه حيات و هدفدارى را در همه آنها به ارزيابى مى گذارد و سپس صفات جمال و جلال الهى را نشان مى دهد.