بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
شكاف ديگرى در پيكر جامعه اسلامى وارد ساختند.اميرمؤمنان (عليه السلام) كه از اين امر به خوبى آگاه بود، با همان لشكرى كه براى دفع توطئه شاميان آمده كرده بود به سوى «بصره» حركت كرد و نامه اى به فرماندار «كوفه» «ابو موسى اشعرى» براى تقويت اين سپاه نوشت ـ گرچه ابوموسى به نداى امام پاسخ مثبت نداد ولى در نهايت حدود نه هزار نفر از «كوفه» به سوى امام حركت كردند ـ و در ماه «جمادى الاخرى» دو لشكر با هم روبه رو شدند و به نقل «تاريخ يعقوبى» اين جنگ تنها چهار ساعت طول كشيد كه لشكر «طلحه» و «زبير» در هم شكست و از آن جا كه براى تحريك مردم «بصره» «عايشه» همسر پيامبر را بر شترى سوار كرده بودند، اين جنگ «جنگ جمل» ناميده شد; مقاومت لشكر مخالف، در اطراف شتر «عايشه» بسيار سرسختانه بود. امام (عليه السلام) فرمود: «تا شتر سرپاست جنگ ادامه خواهد يافت شتر را پى كنيد» چنين كردند و شتر از پا درآمد و جنگ به پايان رسيد، «طلحه» و «زبير» هر دو به قتل رسيدند (طلحه در ميدان جنگ به وسيله يكى از همرزمانش يعنى مروان، و زبير در بيرون صحنه) و روز اوّل «ماه رجب» بود كه اميرمؤمنان على (عليه السلام) «عايشه» را به خاطر احترام پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) محترمانه به مدينه فرستاد.در اين جنگ به گفته بعضى ده هزار نفر و به روايتى هفده هزار نفر از طرفين كشته شدند و با اين ضايعه عظيم نخستين مخالفت جدّى، درهم شكسته شد و مسئوليّت آن برگردن آتش افروزان جنگ قرار گرفت. (1)
ب) جنگ صفّين
بعد از پايان «جنگ جمل» على (عليه السلام) به «كوفه» آمده، به «معاويه» نامه نوشت و او را دعوت به بيعت و اطاعت نمود; ولى «معاويه» از پاسخ دادن تعلّل ورزيد و در مقابل،1. آنچه در بالا آمد عمدتاً از تاريخ كامل ابن اثير، ج 3، تلخيص و اقتباس شد.
لطفا منتظر باشید ...
