بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
مِنْ نَفْسِهِ لِلاَْمَانَةِ، وَ اتَّخَذَ سِتْرَ اللهِ ذَرِيعَةً إِلَى الْمَعْصِيَةِ.آرى، ظاهرى متواضع و آرام و باوقار و بى اعتنا به دنيا و آنچه در دنيا است دارد و خود را به شعار صالحان آراسته است و از ستّارالعيوب بودن خداوند سوء استفاده مىكند و در طريق عصيان و نافرمانيش گام برمى دارد.ممكن است كه اين گروه ظاهراً به خدا و روز رستاخيز ايمان داشته باشند، ولى به يقين ايمان به اين دو اصل مهم در اعماق وجودشان نفوذ نكرده، وگرنه چگونه ممكن است متاعى به آن گرانبهايى را به اين ثمن بخس و بهاى ناچيز مبادله كنند؟ به همين دليل، در احاديث آمده است كه رياكاران در قيامت ـ كه پرده ها كنار مىرود و چهره واقعى هر كس آشكار مىشود ـ به عنوان «يا كافر! يا فاجر! يا غادر! يا خاسر»! مخاطب مىشوند و به آنها گفته مىشود: «حَبِطَ عَمَلُكَ وَ بَطَلَ أَجْرُكَ فَلاخَلاصَ لَكَ الْيَومَ فَالْتَمِسْ أَجْرَكَ مِمَّنْ كُنْتَ تَعْمَلُ لَهُ»; اعمالت نابود شد و اجر و پاداشت از ميان رفت و هيچ راه نجاتى امروز براى تو باقى نمانده است.برو و پاداشت را از كسى كه اعمالت را براى او انجام دادى بگير. (1)بى شك اين گروه ـ مانند ساير گروه هاى چهارگانه ـ تنها در عصر مولا على (عليه السلام) وجود نداشتند; بلكه هميشه و در هر جامعه اى بوده و هستند و خطر آنها بر دين و دنياى مردم از همه گروه ها بيشتر است.به همين دليل پيروان حق بايد بدقّت مراقب آنها باشند و در دام آنان نيفتند. خوشبختانه بسيارى از آنها عملا خود را رسوا مىكنند و هنگامى كه بر سر دو راهى دين و دنيا قرار مىگيرند، با يك چرخش سريع به راه دنيا مىروند و از دين خدا دور مىشوند و رضاى خلق را با سخط و خشم خالق خريدارى مىكنند تا از دنياى آنان بهره اى گيرند. افكار آنها منحط و همّتشان كوتاه و روحشان آلوده و درونشان زشت و پليد و هميشه گرفتار دوگانگى شخصيت و نفاق هستند. در ادامه اين بحث امام به سراغ گروه چهارم ـ كه همان «پارسايان دروغين و زاهدان ريايى» هستند ـ مىرود و1 ـ وسايل الشيعه، جلد 1، صفحه 51.
لطفا منتظر باشید ...
