بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
ابلهى آنان است كه ضعف ها را در نظر خود و ديگران قوّت و قدرت نشان مىدهند و دنياپرستى را در چهره زهد و پارسايى ظاهر مىكنند.در اين كه فرق ميان گروه چهارم و نخست از يك سو و گروه چهارم و سوم از سوى ديگر چيست؟ گفتوگو است. آنچه مناسب تر به نظر مىرسد، اين است كه گروه نخست، دنياپرستانى هستند كه به خاطر ضعف و ناتوانى و بى كفايتى در گوشه اى خزيده و به سراغ مال و جاه و مقامى نمى روند، ولى اصرار ندارند كه اين ضعف و ناتوانى را به صورت نقطه قوّتى نشان دهند، در حالى كه گروه چهارم، از اين ضعف و ناتوانى خود براى كسب و جاهت در جامعه بهره گيرى كرده و آن را نوعى قناعت و زهد مىشمرند و ملك آزادگى و كنج قناعت را گنجى مىدانند كه براى سلاطين با شمشير ميسّر نيست.و امّا تفاوت گروه چهارم با گروه سوم، اين است كه گروه سوم از طريق رياكارى خود را به مقاماتى مىرسانند و با استفاده از تزوير به مقاصد نامشروعشان مىرسند.به تعبير ديگر، آنچه را ظالمانِ زورمدار از حطام دنيا، با ظلم و زور به چنگ مىآورند، اينها از طريق رياكارى و فريب مردم به دست مىآورند.دين خود را به دنيا مىفروشند و متاع دنيا را به بهاى دين فروشى به چنگ مىآورند، در حالى كه گروه چهارم، به جاه و مقامى نايل نمى شوند! امّا همين اندازه دل خوش كرده اند كه مردم آنها را قانع و زاهد مىپندارند.البته گروه نخست و چهارم، هر دو در اين مشتركند كه اگر ميدانى براى ظلم و فساد پيدا كنند از دو گروه ديگر، چيزى كم ندارند.
نكته:
اين چهار گروه خطرناك در هر جامعه اى وجود دارند
امام (عليه السلام) در بيان چهار گروه اجتماعى در بالا، بحق داد سخن داده و پيروان راستين ولايت را از خطرات بزرگى كه از ناحيه اين چهار گروه (فاسدان بى كفايت،