جمل و صفّين و نهروان) پيكار خواهد كرد. (1)

نكته:

مردان شكست ناپذير

در طول تاريخ مبارزات حق و باطل، افراد يا گروههايى را مىبينيم كه در صحنه نبرد، با وجود تفاوت ظاهرى در ميان آنها و رقيبان شان، برترى عجيبى بر آنها پيدا مىكردند. مثلا سربازان اسلام، در ميدان نبرد با لشكر عظيم ساسانيان ـ كه از نظر عدّه، دَه برابر آنها بودند و از نظر امكانات و ساز و برگ جنگى، قابل مقايسه با آنان نبودند ـ پيروز شدند و بظاهر يك مشت افراد پا برهنه و فاقد تجهيزات و تعليمات جنگى، اما روشن از نور تعليمات اسلام و قرآن، افسانه «توازن قوا» را در ميدان نبرد در هم نورديدند.

اين، به خاطر همان منطقِ (قُلْ هَلْ تَرَبَّصُوُنَ بِنا إِلاّ إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ) بود كه خود را در ميدان نبرد، در همه حال، پيروز مىديدند: يا در هم شكستن دشمن و يا نائل شدن به افتخار شهادت، كه هر دو، سعادتى بزرگ و پيروزى عظيم بود.

همين منطق، در جنگ تحميلى عراق عليه ايران اسلامى، عصر و زمان ما، بار ديگر خودش را نشان داد و در حالى كه تمام قدرت هاى بزرگ دنيا، با امكانات خود، به طور ظاهر و پنهان، به تقويت دشمنان اسلام پرداختند، جوانان مؤمن بسيجى و رزمندگان تربيت يافته در مكتب قرآن، تمام محاسبات جنگى آنها را بر هم زدند.

اين همان چيزى است كه امام (عليه السلام) در خطبه بالا به آن اشاره مىفرمايد و به دشمنان دنيا پرستش مىگويد كه مرا، تهديد به جنگ نكنيد! من، از جنگ در راه خدا، نمى ترسم; زيرا، قلب من سرشار از نور يقين است و من، هيچ گونه ترديدى در دين و آئين و مسيرى كه برگزيده ام، ندارم. آرى، من، در هر حال پيروزم و كسى كه پيروز است، چرا ترس و وحشت به خود راه دهد.

اين، همان اصلى است كه مسلمانان، بايد سخت به آن وفادار باشند و اين روحيه را در ميان تمام فرزندان اسلام، زنده كنند كه با زنده شدن اين روحيه، از برترى هاى دشمنان، از نظر ساز و برگ جنگى و فن آورى پيچيده عصر، ترس و وحشتى نخواهد داشت.

1 ـ در بحث هاى سابق، در همين خطبه، به مدرك آن، اشاره شد.