لطفا منتظر باشید ...
خطبه سى و هشتم
و من كلام له عليه السّلامو فيها علّةُ تسمية الشُّبهة شبهةٌ ثُمَّ بيانُ حال النّاسِ فيها (1)در اين خطبه، علت نامگذارى شبهه، به شبهه آمده و سپس حال مردم به هنگام گرفتارى در شبهات، تبيين شده است.خطبه در يك نگاه
مختصر دقّتى در محتواى اين خطبه نشان مىدهد كه اين سخن، بخشى از يك سخن مشروح ترى بوده كه مرحوم سيد رضى اين چند جمله را از آن برگزيده است.به همين دليل در اين سخن دو بخش مىبينيم كه ظاهراً با هم سازگار نيست. بخش نخست درباره علت نامگذارى شبهه به اين نام و راه نجات از شبهات سخن مىگويد، و در بخش دوم بيان چگونگى حال مردم در برابر مرگ است كه نه آنهايى كه از مرگ مىترسند از آن نجات مىيابند و نه آنها كه خواهان بقا و ابديّتند به آن مىرسند و روشن است كه اين دو در ظاهر، پيوندى با هم ندارند.قرائن زيادى در نهج البلاغه وجود دارد كه نشان مىدهد كه بناى سيد رضى بر اين نبوده است كه خطبه هاى مولا (عليه السلام) را به طور كامل نقل كند، بلكه بخشهايى كه از1 ـ از كسانى كه خطبه بالا را نقل كرده اند، آمدى در غررالحكم است; ولى با توجه به اين كه آنچه آمدى نقل كرده با آنچه در نهج البلاغه آمده متفاوت است، معلوم مىشود كه آمدى، آن را از غير نهج البلاغه گرفته است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 1، صفحه 435).
