لطفا منتظر باشید ...
خطبه سى و نهم (1)
و من خطبة له عليه السّلامخطبها عِند علمه بِغَزْوَة النعمانِ بن بَشْير، صاحبِ مُعاويَة لعَيْنَ التَمَر، و فيها يبدى عذره و يَسْتَنْهِضُ النّاسَ لِنصرتهاين خطبه را امام هنگامى ايراد كرد كه از حمله «نعمان بن شبير» (از ياران معاويه) به «عين التمر»، (يكى از مناطق شمالى عراق) آگاه شد. امام در اين خطبه، عذر خويش را (از عدم مقابله سريع با دشمن) بيان و مردم را براى يارى و همكارى بسيج مىكند.خطبه در يك نگاه
اين خطبه همان گونه كه در بالا اشاره شد، هنگامى ايراد شد كه نعمان بن شبير، به عين التمر ـ كه يكى از آبادى هاى معروف عراق بود حمله كرد. معاويه قبلا به او گفته بود كه منظور من از اين گونه حمله ها ايجاد ترس و وحشت در دل مردم عراق است، نعمان ـ كه از عثمانيان بود ـ براى اين كار داوطلب شد و معاويه دو هزار رزمنده در اختيار او قرار داد و به او سفارش كرد كه به شهرها و نقاط پرجمعيّت نزديك نشود و به مراكزى حمله كند كه گروه اندكى از سپاهيان در آن منطقه باشند و1 ـ اين خطبه، حداقل در سه كتاب از كتاب هايى كه قبل از سيّد رضى نوشته شده است، ديده مىشود: «الغارات»، از ابراهيم بن هلال ثقفى، (متوفاى سال 283) ، و «أنْسابُ الاشراف»، كه بلاذرى، قسمتى از آن را آورده است. و «تاريخ طبرى»، او نيز قسمت هايى از خطبه را آورده است. همچنين «مصادر نهج البلاغه»، جلد 1، صفحه 438.
