لطفا منتظر باشید ...
خطبه چهل و ششم (1)
و من كلام له عليه السّلامعند عزمه على المسير الى الشام و هو دعاء دعا به ربّه عند وضع رجله في الركابامام (عليه السلام) اين دعا را هنگامى كه پا را در ركاب گذاشت تا به سوى شام (براى خاموش كردن فتنه معاويه و شاميان گردنكش) برود تلاوت فرمود.خطبه در يك نگاه
اين خطبه يا صحيح تر اين دعا، در عين كوتاهى نكته هاى جالب و عميقى در بردارد، اولا تمام مشكلاتى را كه در اين سفر محتمل بوده، امام (عليه السلام) تحت سه عنوان بيان كرده، و از آنها به خدا پناه مىبرد، سپس خداوند را به عنوان يار همسفر، و جانشين در ميان بازماندگان و خانواده، توصيف مىكند كه بمنزله دليلى است بربخش اوّل دعا توصيفى كه براى غير خدا متصور نيست، و تنها احاطه ذات پاكش بر همه كائنات اين معنى را محقّق مىكند.
1 ـ سند خطبه: اين سخن را بعضى از كسانى كه قبل از سيدرضى مىزيسته اند از آن حضرت (عليه السلام) نقل كرده اند، از جمله «نصربن مزاحم» در كتاب صفين، و بعضى از مورخان نوشته اند هنگامى كه امام (عليه السلام) مى خواست پا را در ركاب بگذارد و براى جنگ با معاويه از كوفه به سوى شام برود اين دعا را خواند.همان گونه كه سيد رضى در ذيل اين كلام آورده است قسمت آغاز آن از رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نقل شده، و اميرمؤمنان على (عليه السلام) آن را با جمله هاى پرمعناى ديگرى تكميل نموده است. «اعثم» كوفى نيز در كتاب الفتوح آن را ذكر كرده، «قاضى نعمان مصرى» اين دعا را با اضافات و تفاوتهايى در كتاب دعائم الاسلام آورده و مىگويد امام (عليه السلام) به هر سفرى مىرفت اين دعا را تلاوت مىفرمود. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 12).
