بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
امام (عليه السلام) كه پيشواى اين خيل عظيم بود به هنگامى كه پا در ركاب گذاشت تا عازم ميدان صفّين شود، به پيشگاه خداوند چنين عرضه داشت:«بارالها من از رنج و مشقّت اين سفر، و بازگشت پر اندوه از آن، و مواجه شدن با منظره ناخوشايند در خانواده و مال و فرزند، به تو پناه مىبرم».«أللَّهُمَّ إِنَّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعَثَاءِ (1) السَّفَرِ وَ كَآبَةِ (2) الْمُنْقَلَبِ (3) وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الاَْهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ».در واقع آنچه فكر يك مسافر را به خود مشغول مىدارد سه چيز است كه امام (عليه السلام) در اينجا به هر سه اشاره فرموده است:نخست مشكلات سفر است كه با تعبير به «وَعْثاءِ السَّفَر» به آن اشاره شده است. دوم چگونگى بازگشت است كه آيا انسان پيروزمند و با دست پرباز مىگردد و يا شكسته حال و با دست خالى كه با تعبير «وَ كَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ» به آن اشاره شده است، و سوم نگرانيهاى مربوط به خانواده و خانه و اموال كه با تعبير «سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الاَْهْلِ وَ الْمالِ وَ الْوَلَدِ» ذكر شده است.امام از تمام اين مشكلات و امور نگران كننده به خدا پناه مىبرد، و حلّ همه آنها را از خدا مىخواهد.سپس به نكته اى اشاره مىفرمايد كه مايه دلگرمى دعاكنندگان و متوسّلان به درگاه خداست، عرض مىكند: «خداوندا! تو در سفر همراه مايى، و نسبت به بازماندگان ما در وطن، سرپرست و نگاهبانى، و جمع ميان اين دو را هيچ كس جز تو نمى تواند داشته باشد» (أَللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ في السَّفَرِ، وَ أَنْتَ الْخَلِيفَةُ فِي1 ـ «وَعَثاء» از ماده«وعث» (بر وزن درس) به معنى شنهاى نرمى است كه پاى انسان در آن فرو مىرود و انسان را از راه باز مىدارد و او را به زحمت مىافكند و از همين رو به زن چاق و فربه «وعثه» گفته مىشود چرا كه بر اثر سنگينى به راحتى قادر به حركت نيست!2 ـ «كَابة» به معنى ناراحتى و بدحالى و شكسته بالى است، و لذا به افراد شكسته بال و ناراحت كئيب گفته مىشود.3 ـ «مُنْقَلِب» از ماده«قلب» در اينجا به معنى بازگشت است، اين واژه هم مىتواند اسم مصدر باشد و هم اسم مكان و زمان، و در اينجا معنى اسم مصدر مناسب تر است.
لطفا منتظر باشید ...
