پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 2

يقين، استعداد هدايت، و نيز استقبال از حوادث، اينها است كه از وجود يك گنجينه پنهان در عمق روح ما حكايت مىكند، و تحت اين قدرت حتى مردم عقب مانده و كم استعداد نيز مىتوانند نيروى عقلى و اخلاقى خويش را بهتر به كار بندند و از آن بيشتر بهره گيرند; امّا متأسفانه در دنياى ما كسانى كه نيايش را در چهره حقيقيش بشناسند بسيار كمند»! (1)

به هر حال دعا و نيايش در هر زمان خوب و سازنده است، ولى به هنگام انجام كارهاى مهم كه انسان نياز به نيرو و توان بيشترى دارد از اهميت ويژه اى برخودار است.

به همين دليل اولياءالله همواره در كارهاى مهم دست به درگاه پروردگار برمى داشتند، و با دعا و ياد او توان و نيرو مىگرفتند، و با توكل بر ذات پاكش آرام مىيافتند، و بدون ترس و واهمه از عظمت مشكلات به جنگ آنها مىرفتند، چرا كه مىدانستند هر مشكلى در برابر اراده حق سهل و آسان است.

مخصوصاً به هنگام مسافرتها به ويژه سفرهاى خوفناك، دعاى خود و دوستانشان بدرقه راهشان بود، و اگر مىبينيم امام اميرمؤمنان على (عليه السلام) نيز به هنگام حركت به صفّين طبق گفتار بالا به خدا پناه مىبرد، و دعا مىكند در واقع به سنت پيامبر اسلام (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و انبياء پيشين عمل فرموده است.

هنگامى كه نوح در آن طوفان هولناك سوار بر كشتى شد، مأموريت پيدا كرد كه رو به درگاه خدا آورد و براى نجات خود از او كمك بگيرد: «(فَاِذَا اسْتَوَيْتَ اَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ فَقُلِ الْحَمْدُللهِِ الَّذِي نَجّانا مِنَ الْقَوْمِ الظّالِمْينَ، وَ قُلْ رَبِّ أَنْزِلْنى مُنْزَلا مُبارَكاً وَ اَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلينَ); هنگامى كه تو و همه كسانى كه با تو هستند سوار كشتى شديد بگو ستايش براى خدايى است كه ما را از قوم ستمگر رهايى بخشيد، و بگو: پروردگارا! ما را در منزلگاهى پر بركت فرود آر، و تو بهترين فرود آورندگانى». (2)

1 ـ كتاب نيايش.

2 ـ سوره مؤمنون، آيه 28 ـ 29.