لطفا منتظر باشید ...
خطبه چهل و هشتم (1)
عند المسير إلى الشام، قيل: إنَّه خطب بها و هو بالنخيلة خارجاً من الكوفة الى صفين.گفته مىشود امام اين خطبه را هنگامى ايراد كرد كه در «نخيله» (لشكرگاه نزديك كوفه) بود و عزم ميدان صفّين را داشت.خطبه در يك نگاه
اين خطبه در واقع داراى دو بخش است: بخش اوّل طبق معمول بسيارى از خطبه ها، حمد و ثناى الهى است در برابر نعمتهاى بى پايانش كه به بندگانش ارزانى داشته است، و امام (عليه السلام) با تعبيراتى بسيار زيبا و روح پرور از آنها ياد مىكند، و خدا را به خاطر آنها مىستايد.در بخش دوم لشكريان خود را از برنامه اى كه در پيش دارند آگاه مىسازد، و مسيرشان را به آنها نشان مىدهد كه از كجا بايد بگذرند تا به مقدمه لشكر كه از پيش فرستاده شده است بپيوندند.سپس قبايلى را كه در اطراف دجله زندگى مىكنند بسيج نموده و به همراهى هم1 ـ سند خطبه: همانطور كه در بالا اشاره شد خطبه ناظر به يك سلسله دستورات جنگى است كه امام (عليه السلام) براى آماده ساختن لشكر خود صادر فرمود، در حالى كه در منزلگاه نخيله در خارج كوفه، عازم صفّين بود. در كتاب مصادر نهج البلاغه آمده است كه حضرت اين خطبه را در 25 شوال سال 37 هجرى هنگام عزيمت به صفّين ايراد فرمود، سپس مىافزايد: «گروهى از تاريخ نويسان و ارباب سير (طبق نقل ابن ابى الحديد) آن را در كتب خود نقل كرده اند از جمله نويسنده كتاب صفّين «نصر بن مزاحم» است كه آن را با مقدارى تفاوت ذكر كرده است. (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 16)
