تاريخ اسلام مخصوصاً تاريخ قرن اوّل و دوم مملوّ از فتنه هاى شگفت انگيز و دردناك است كه زحمات پيامبر اسلام (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و ياران مخلص او را تا حدّ زيادى بر باد داد واگر اين فتنه ها نبود و اسلام در همان مسيرى كه پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) براى آن تعيين فرموده بود پيش مىرفت امروز جهان ديگرى داشتيم. مخصوصاً در بيست و پنج سال بعد از رحلت پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فتنه ها غوغا مىكرد. هنگامى كه امام اميرمؤمنان على (عليه السلام) در سال 35 هجرى به خلافت ظاهرى رسيد تلاش فوق العاده اى براى بازگرداندن اسلام به مسير اول نمود; ولى دامنه فتنه آن قدر گسترده شده بود كه از هر طرف به اصلاح آن مىپرداخت از سوى ديگر آشكار مىشد. در سالهاى آخر خلافت عثمان همه چيز دگرگون شد و تمام ارزشهاى اسلامى زير سؤال رفت و سنّت ها و ارزشهاى عصر جاهليت كاملا زنده شد و بازماندگان لشكر شرك و نفاق همه جا در صحنه ظاهر شدند و پست هاى كليدى را گرفتند و همين امر كار را بر امام (عليه السلام) دشوار و پيچيده كرد. درست است كه امام (عليه السلام) در سايه مجاهدات مستمر و جانكاهش بار ديگر ارزشها را زنده فرمود; ولى متأسّفانه فتنه ها خاموش نشد و شهادت امام (عليه السلام) كه به دست همين فتنه جويان شيطان صفت انجام گرفت از ادامه راه جلوگيرى كرد.سپس در دوران حكومت معاويه و يزيد و ساير حكّام شجره خبيثه اموى فتنه ها آشكارتر گشت. خونهاى بى گناهان ريخته شد، بدعت ها آشكار شد، هوى و هوس حاكم گرديد و در عصر بنى عباس به اوج خود رسيد و اسلام راستين در چنگال اين خودكامگان گرفتار شد.و اعمالى از حكام اين دو سلسله (بنى اميه و بنى عباس) سر زد كه هيچ شباهتى به اسلام نداشت با اين كه متأسّفانه لقب خليفه رسول الله را يدك مىكشيدند.اگر به ريشه اين فتنه ها بنگريم به صدق كلام امام (عليه السلام) در خطبه بالا كاملا پى
لطفا منتظر باشید ...
