بخش اول - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 2

بخش اول

أمَّا قَوْلُكُمْ: أَكُلَّ ذلِكَ كَرَاهِيَةَ الْمَوْتِ؟ فَوَاللهِ مَا أُبَالِي، دَخَلْتُ إِلَى الْمَوْتِ أَوْ خَرَجَ الْمَوْتَ إِلَيَّ. وَ أَمَّا قَوْلُكُمْ شَكّاً في أَهْلِ الشَّامِ! فَوَاللهِ مَا دَفَعْتُ الْحَرْبَ يَوْماً إِلاَّ وَ أَنَا أَطْمَعُ أَنْ تَلْحَقَ بِي طَائِفَةٌ فَتَهْتَدِيَ بِي، وَ تَعْشُوَ إِلى ضَوْئِي، وَ ذلِكَ أَحَبُّ إِلَىَّ مِنْ أَنْ أَقْتُلَهَا عَلَى ضَلالِهَا وَ إِنْ كَانَتْ تَبُوءُ بِآثَامِهَا.

ترجمه

اما اين كه مىگوييد: «تأخير در جنگ به خاطر ناخشنودى از مرگ است» به خدا سوگند باك ندارم از اين كه من به سوى مرگ بروم يا مرگ به سوى من آيد.

و اما اين كه مىگوييد: «تأخير در جنگ بسبب اين است كه من در مبارزه با شاميان ترديد دارم» به خدا سوگند (اين تصوّر باطل و خيال خامى است) من اگر هر روز جنگ را به تأخير مىاندازم به خاطر آن است كه اميدوارم گروهى از آنان به ما بپيوندند و هدايت شوند و در لابه لاى تاريكى ها پرتوى از نور مرا ببينند و به سوى من آيند. و اين براى من بهتر است از كشتن آنها در حالى كه گمراهند، هر چند در اين صورت نيز گرفتار گناهان خويشتن مىشوند (و من مسؤول بدبختى آنها نيستم).

شرح و تفسير:

خويشتندارى امام (عليه السلام) از جنگ

همان گونه كه در بالا گفته شد اين سخنان را امام (عليه السلام) در پاسخ پاره اى از ايرادات