پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 2

آن (قرآن) را درك نكنند».

در حقيقت، يكى از بزرگ ترين مجازات هاى الهى ـ كه در قرآن مجيد و روايات، نسبت به افراد سركش و منافق به آن اشاره شده ـ همين مجازات است كه انسان، حقايق را آن چنان كه هست، نبيند و نشنود و درك نكند و در بيراهه ها، سرگردان و هلاك شود.

سپس امام (عليه السلام) در آخرين جمله هاى اين خطبه، آرزو مىكند كه اى كاش، به جاى انبوه لشكريانِ ضعيف و ناتوان، افراد كمى از قبيله بنى فراس ـ كه به شجاعت و وفادارى معروف بودند ـ مىداشت، او مىفرمايد: «آگاه باشيد! به خدا سوگند! دوست داشتم به جاى شما، يك هزار مرد سوار از قبيله بنى فراس بن غنم (كه شجاع و وفادارند) مىداشتم». (تا با كمك آنان، دشمنان حق و عدالت را بر سر جاى خود مىنشاندم); (أَمَا ـ وَاللهِ! لَوَدِدْتُ أَنَّ لِي بِكُمْ أَلْفَ فَارِس مِنْ بَنِي فِرَاسِ بْنِ غَنْم).

سپس امام (عليه السلام) به اين شعر در وصف آنان متمثّل مىشود:

معناى شعر اين است كه اگر آنها را بخوانى، سوارانى مانند ابرهاى تابستانى، (سريع و تند) ، به سوى تو مىآيند! و به گفته شاعر فارسى زبان:

سپس امام (عليه السلام) (خطبه را پايان داد) و از منبر فرود آمد; (ثُمَ نَزَلَ (عليه السلام) من المنبر).

«قال السيد الشريف: أقول: «ألارمية» جمعُ «رمى» و هو السحابُ والحميمُ، هاهنا، وقتُ الصيفِ. و إِنَّما خَصَّ الشاعرُ سحابُ الصيف بالذكر لأنّه أَشَدُّ جُفولا و اسرعُ خفوفاً; لأنّه لا ماءَ فيه. وَ إِنَّما يكونُ السحابُ ثقيل السير لامتلائه بالماء، و ذلك لايكون في الأكثر إلا زمان الشتاء، و إنما أراد الشاعر وصفهم بالسرعة إذا دُعوا، و الإغاثة إذا استغيثوا، والدليل على ذالك قوله: «هنالك، لو دعوت، أتاك منهم.»