مرحوم سيّد رضى، در تفسير شعر بالا و تعبير «أرمِيَةِ الْحَميمِ» چنين مىگويد:

أرميَةِ جمع رَمى (بر وزن شَقى) به معناى «ابر» است. و حميم، در اينجا، به معناى «وقت تابستان» است. و اين كه شاعر، در اينجا، روى ابرهاى تابستانى تكيه كرده، به خاطر آن است كه آنها سريع تر و سبكبارترند; چرا كه آب چندانى همراه ندارند، ولى ابرهايى كه پرآبند، آهسته تر حركت مىكنند و اين، غالباً در فصل زمستان است. و منظور شاعر، اين بوده كه آنها را توصيف به سرعت در هنگام فراخوانى و فريادرسى و هنگام طلب فريادرس بكند. و شاهد آن، مصرع نخست آن بيت شعر است.

نكته:

بنوفراس بن غَنْم كيانند؟

ابن ابى الحديد، در شرح نهج البلاغه خود درباره آنها مىنويسد: آنها، يكى از قبايل عرب بودند كه به شجاعت اشتهار داشتند. يكى از سران معروف آنها، شجاع مشهور، ربيعة بن مكدّم بود كه در حيات و مرگش حامى زنان و كودكان بود و مىگويند: او، تنها كسى است كه بعد از مرگ خود نيز به حمايت مظلومان برخاست. داستان اين حمايت، چنين است كه گروهى از سواران بنى سليم به او حمله كردند، در حالى كه جمعى از زنان و كودكان، با او بودند و او، تنها، مدافع آنان بود. او، به مقابله برخاست. دشمنان، تيرى به سوى او رها كردند كه بر قلبش نشست و مىخواست به زمين سقوط كند، ولى نيزه خود را به زمين زد و بر آن تكيه كرد و تا مدّتى بر بالاى مركب بى حركت ماند و به زنان و كودكان اشاره كرد كه هر چه سريع تر خود را به قبيله برسانند. بنى سليم كه از شجاعت او در هراس بودند، به گمان اين كه هنوز زنده است، نزديك نيامدند. كم كم از عدم تحرّك او، نسبت به حيات وى، ظنين شدند. يكى از آنان، تيرى به اسب او پرتاب كرد، اسب به زمين افتاد و معلوم شد كه مدتى قبل از آن، جان داده است، ولى اين، در حالى بود كه زنان و كودكان،