بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
است، بررسى كنيم، چيزى بيش از آن چه در اين خلاصه آمده، در آنها نخواهيم يافت.انتخاب اين بحث، در آغاز خطبه، ظاهراً به اين دليل است كه امام (عليه السلام) مى خواهد گذشته قبل از اسلام مردم را، به خاطرشان بياورد تا آن را با وضعى كه بعد از بعثت پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) پيدا كردند، مقايسه كنند و قدر و ارزش آن را بشناسند و اين سرمايه گران بها را با اختلافات و پراكندگى ها و پيروى از هوا و هوس، از دست ندهند، چرا كه ارزش نعمت ها، تنها، در مقايسه با فقدان آنها روشن و آشكار مىشود.حضرت، در آغاز مىفرمايد: «خداوند، محمد (صلّى الله عليه وآله وسلّم) ، را به رسالت مبعوث كرد تا جهانيان را بيم دهد (و از كيفر الهى كه در انتظار طاغيان و منحرفان از راه حق و عدالت است، بترساند) و او را امين بر آيات كتاب خود قرار دهد; (إِنَّ اللهَ بَعَثَ مُحَمّداً (صلّى الله عليه وآله وسلّم) ، نَذيراً لِلْعالَمينَ وَ أَميناً عَلَى التَّنْزيلِ.)قابل توجه اين كه امام (عليه السلام) در اين جمله، فقط، بر «نذير (بيم دهنده) بودن» پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) تكيه كرد، با اين كه مىدانيم آن حضرت، هم بشير است و هم نذير، همان گونه كه در قرآن مجيد، كراراً، اين دو صفت، كنار هم قرار گرفته اند: «(يا أَيُّهَا النَّبِىُّ إِنّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذيراً); اى پيامبر! ما، تو را به عنوان گواه و بشارت دهنده و بيم دهنده فرستاديم». (1) و آيات ديگر (2).ولى از آنجا كه انگيزه حركت به سوى انجام دادن وظايف و پرهيز از تخلفات، غالباً، مجازات ها است، بيشتر روى عنوان نذير تكيه مىشود. به همين دليل، در بسيارى از آيات قرآن، در مورد پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و ساير انبياء روى عنوان نذير تكيه شده است و در هيچ مورد، به تنهايى تكيه بر عنوان بشير (بشارت دهنده) ديده نمى شود.1 ـ سوره احزاب، آيه 45.2 ـ مانند 28 سبأ، و 24 فاطر، و 8 فتح، و 119 بقره.
لطفا منتظر باشید ...
