بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 167استفاده مىشود كه منظور از هبوط و نزول آدم، هبوط ونزول مكانى نيست; بلكه مقامى است; يعنى خداوند آدم را از آن مقام والايى كه داشت به خاطر اين ترك اُولى تنزّل داد.تعبير به عمران و آبادسازى به وسيله آدم و نسل او نشان مىدهد كه بايد هدف همه انسانها عمران و آبادى زمين باشد، نه تخريب آن به وسيله جنگها و اختلافات ويرانگر و يا تنبلى و سستى و بيكارى و يا حتّى تخريب محيط زيست! و جالب اينكه اين عمران و آبادى بعد از توبه صورت گرفته و تا انسان از خطاهاى خود توبه نكند توفيق اين عمران و آبادى دست نمى دهد. در قرآن مجيد نيز مىخوانيم: «هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَكُمْ فِيِهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ; اوست كه شما را از زمين آفريد و آبادى آن را به شما واگذاشت; پس از او آمرزش بطلبيد سپس به سوى او باز گرديد (و به عمران و آبادى زمين بپردازيد)» (1)در ضمن از جمله «فَأَهْبَطَهُ بَعْدَ التَّوْبَةِ» به خوبى استفاده مىشود كه هبوط آدم بعد از توبه صورت گرفته است.نكته ديگرى كه در عبارت فوق به چشم مىخورد و بارها در آيات قرآن به آن اشاره شده، مسئله اتمام حجّت بر بندگان است. گر چه خداوند به انسانها عقل داده است، ولى به آن اكتفا نفرموده; بلكه با فرستادن پيامبران و نزول كتابهاى آسمانى و ابلاغ مبلّغان الهى - كه در هر عصر و زمان صورت مىگرفته - حجّت را بر بندگانش تمام كرد، همانگونه كه در ادامه اين سخن مىفرمايد:«بعد از مرگ آدم، بندگان را از حجّت بر ربوبيّتش خالى نگذاشت و ميان فرزندان آدم و معرفت خويش پيوندى برقرار ساخت و قرن به قرن، حجّت ها و دليل ها را بر زبان پيامبران برگزيده و حاملان ودايع رسالت خويش براى آنها اقامه نمود، تا اينكه 1. سوره هود، آيه 61.
لطفا منتظر باشید ...
