بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 29خداوند است; ذاتى كه بى نهايت است حركتى در آن تصوّر نمى شود و به همين دليل تحت سيطره زمان واقع نخواهد شد و نيز به همين دليل حالات مختلف و حركت به سوى كمال يا نقصان در آن راه ندارد; او جسم نيست، تا مكان بخواهد; محدود نيست، تا جاى معيّنى داشته باشد و به همين دليل، جابه جايى براى او متصوّر نيست.بار ديگر امام (عليه السلام) به وصف جود و بخشش خداوند باز مىگردد و سخن از درياى بى كران جود و سخايش مىگويد تا حسّ شكرگزارى بندگان را برانگيزد و به ذات پاكش اميدوار سازد و به معرفت صفات جلال و جمالش رهنمون گردد. مىفرمايد: «اگر آن چه از درون سينه معادن كوهها بيرون مىريزد يا از دهان صدفهاى دريا خارج مىشود، از نقره خالص و طلاى ناب و دانه هاى درّ و شاخه هاى مرجان (و در يك كلمه تمام ذخاير جهان) را ببخشد، در جود و سخايش كمترين اثرى نمى گذارد و از وسعت نعمت هايش نمى كاهد و آنقدر نزد او از ذخاير نعمتهاست كه تقاضاهاى مردم آن را از ميان نمى برد; چرا كه او سخاوتمندى است كه پاسخ گويى به درخواست سائلان چيزى از او كم نمى كند; و اصرار اصرار كنندگان او را به بخل وا نمى دارد». (وَلَوْ وَهَبَ مَا تَنَفَّسَتْ عَنْهُ مَعَادِنُ الْجِبالِ، وَ ضَحِكَتْ عَنْهُ أَصْدَافُ الْبِحَارِ، مِنْ فِلِزِّ اللُّجَيْنِ (1) وَ الْعِقْيَانِ، (2) وَ نُثَارَةِ (3) الدُّرِّ، وَ حَصِيدِ الْمَرْجَانِ، مَا أَثَّرَ ذلِكَ فِي جُودِهِ، وَ لاَأَنْفَدَ سَعَةَ مَا عِنْدَهُ، وَ لَكَانَ عِنْدَهُ مِنْ ذَخَائِرِ الأَنْعَامِ، مَا لاَ تُنْفِدُهُ مَطَالِبُ الأَنَامِ، لاَِنَّهُ الْجَوَادُ الَّذِي لاَ يَغِيضُهُ (4) سُؤَالُ السَّائِلِينَ، وَ لاَيُبْخِلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّيَنَ). 1. «لُجين» (بر وزن حسين) به معناى نقره است.2. «عِقْيان» به معناى طلاى خالص است.3. «نُثاره» از مادّه «نثر» (بر وزن نصر) به معناى پراكندن است و از آنجا كه دهانه صدفها در درياها شكافته مىگردد و دانه هاى درّ به هر سو پراكنده مىشود، اين تعبير به كار رفته است.4. «يغيض» از ماده «غيض» (بر وزن فيض) به معناى نقصان يافتن و فرورفتن آب در زمين است و در جمله بالا اشاره به اين است كه چشمه جوشان فيض پروردگار، بابخشش ها هرگز نقصان نمى يابد.
لطفا منتظر باشید ...
