پربركت است خداوندى كه افكار بلند، به اوج معرفت او راه نمى يابد و گمان زيركان به مقام والايش نمى رسد، آغازى است كه نهايتى ندارد تا به آن رسد، و آخرى ندارد تا پايان گيرد و سپرى شود.
شرح و تفسير
هيچ فكرى به اوج معرفتش نمى رسد!
امام (عليه السلام) در اين بخش از خطبه - مانند بسيارى از خطبه هاى ديگر - نخست به مدح و ثناى پروردگار مىپردازد، تا بهترين آغاز براى سخن باشد و دلها را آماده براى سخنان آينده كند. در اين چند جمله، چهار وصف از اوصاف الهى را بيان مىفرمايد كه در حقيقت به يك وصف باز مىگردد (و شبيه آن در نخستين خطبه نهج البلاغه در آغاز جلد اوّل اين كتاب گذشت.) مىفرمايد: «پربركت است خداوندى كه افكار بلند، به اوج معرفت او راه نمى يابد و گمان زيركان به مقام والايش نمى رسد». (فَتَبَارَكَ اللهُ الَّذِي لاَ يَبْلُغُهُ بُعْدُ الْهِمَمِ، وَ لاَ يَنَالُهُ حَدْسُ الْفِطَنِ).«خداوندى كه آغازى است كه نهايت ندارد تا به آن رسد و آخرى ندارد تا پايانى
لطفا منتظر باشید ...
