امام (عليه السلام) در اين بخش از خطبه، اوصاف عالمان واقعى و عالم نمايان را به خوبى روشن ساخته و نخستين وصف آنها را نشناختن قدر خويش بيان فرموده. نه قدر خود را در برابر عظمت خدا مىدانند و نه قدرت خود را در برابر اجتماع و نه در برابر خودش. و آن كس كه قدر و پايه خويش را نشناسد. در ميان امواج جهل و بدبختى سرگردان خواهد شد و سرانجام خدا او را به حال خودش وا مىگذارد و در بيابان زندگى حيران مىگردد; جز مواهب مادّى را به رسميّت نمى شناسد; دنيا را آب و آخرت را سراب مىپندارد; حلال و حرام، و حق و باطل براى او يكسان است; ضدّ ارزش ها در نظرش ارزش، و ارزش ها در نظرش رنگ باخته و بى ارزش مىشوند. چنان به دنبال مال و مقام مىدود كه گويى اَوْجَب واجبات است و چنان در برابر وظايف واجب خود سستى مىورزد، كه گويى از محرّمات است.در خطبه «هفدهم» امام (عليه السلام) بحث هاى بيشترى در اين زمينه بيان فرموده و داد سخن داده است، به شرح و تفسير ما از آن خطبه، در جلد اوّل، صفحه 583 مراجعه فرماييد.
لطفا منتظر باشید ...
