لطفا منتظر باشید ...
شرح و تفسير
آفرينش خورشيد و ماه و ستارگان و شهاب ها
امام (عليه السلام) در اين فراز، به آفرينش خورشيد و ماه و ستارگان و فلسفه وجودى آنها اشاره كرده و با بيانى زيبا، فوايد و بركات اين كواكب آسمانى را شرح مىدهد. مىفرمايد: «خداوند، خورشيد را نشانه روشنى بخش روز قرار داد (و تمام بركاتى كه از روشنايى روز عايد مىشود به واسطه آن است)». (وَ جَعَلَ شَمْسَهَا آيَةً مُبْصِرَةً لِنَهَارِهَا).«و ماه را نورى محو و كم رنگ براى (زدودن شدت تيرگى) شبها قرار داد» (وَ قَمَرَها آيَةً مَمْحُوَّةً مِنْ لِيليِها)در تفسير اين جمله، «مفسّران نهج البلاغه» راههاى گوناگونى رفته اند; گاه گفته اند: «مَمْحُوَّه» (محو شده) به شبهاى محاق (شبهاى ظلمانى آخر ماه) اشاره دارد. و گاه گفته اند: اشاره به كَلَفْ ها (نقطه هاى تاريكى روى ماه) مىباشد. و گاه در تفسير آن گفته اند: كه منظور كم رنگ شدن تدريجى ماه بعد از شب نيمه است.ولى به نظر مىرسد تمام اين ها بى راهه است و منظور از «مَمْحُوَّه» (محو شده) همان كم رنگ بودن نور ماه، نسبت به نور خورشيد است كه خداوند اين نور كم رنگ را براى كاستن مختصرى از ظلمت شب (به گونه اى كه شب، فلسفه خودش را از دست ندهد و زمان آسايش و آرامش باشد) قرار داده است.به هر حال، اين تعبير هماهنگ با آيات قرآن است كه هم شب و روز از آيات خدا مىشمرد و هم خورشيد و ماه را: (وَ مِنْ آيَاتِهِ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ...). (1)بركات روشنايى آفتاب و نورافشانى آن بر صحنه زندگى بشر - كه مايه هرگونه جنبش و حركت و تلاش براى زندگى است - بر كسى پوشيده نيست. همان گونه كه1. سوره فصّلت، آيه 37.
