بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 191المال و داورى ميان مسلمين و احقاق حقوق كنم. اين دو، چگونه با يكديگر سازگار استديگر اين كه: حضرت از پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) مژده شهادت را شنيده بود، ومى دانست به دست اَشْقَى اْلآخِرينْ (عبدالرحمن ابن ملجم) شهيد مىشود، چگونه مىفرمايد: من اميد شهادت در ميدان نبرد دارمسوّم اين كه: امام (عليه السلام) چگونه مىتواند مقام امامت و پيشوايى خودرا رها كند و از ميان مردم بروددر پاسخ سؤال اوّل بايد گفت: رسيدن به فيض شهادت، يكى از اهداف والاى آن حضرت براى ماندن در ميان آن گروه بود و مانعى ندارد كه اهداف ديگرى نيز داشته باشد، و چون اهداف ديگر را قبلاً بيان فرموده بود، نيازى به ذكر آنها نديده است (1).و در پاسخ سؤال دوّم مىگوييم: «لقاء عدوّ»، هر چند در بدو نظر، ملاقات در ميدان جنگ را تداعى مىكند، ولى در عين حال، مفهوم گسترده اى دارد كه هرگونه برخورد با دشمن را شامل مىشود، ومى دانيم شهادت امام (عليه السلام) نيز يكى از مصداق هاى آن بود.و در پاسخ سؤال سوّم مىتوان گفت كه: بيرون رفتن از ميان يك گروه فاسد و غير قابل اصلاح، مفهومش ترك وظايف امامت نيست بلكه امام (عليه السلام) مىتواند به ميان جمعيّت آماده ترى برود، همان گونه كه پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) مردم «مكه» را رها كرد و به ميان مردم «مدينه» رفت.1. متأسفانه، شارحان نهج البلاغه تا آن جا كه ما ديده ايم وارد اين بحث وجواب گويى از اين سؤالات نشده اند تنها مرحوم «بيهقى» از علماى قرن ششم، به پاسخ سؤال سوّم پرداخته و چنين گفته است: كه امام (عليه السلام) اين سخن را قطع نظر از مقام امامت بيان فرموده و گر نه مقام امامت ايجاب مىكند كه او در هر شرايط در ميان مردم باشد و به تعبيرى ديگر حضرت مىفرمايد: اگر مقام امامت نبود و من از اين نظر آزاد بودم شما را رها مىساختم.
لطفا منتظر باشید ...
